John Parish (° 1959) is verre van een veelschrijver. Hij geldt eerder als een zeldzaam voorbeeld van een muzikant die zijn muze nooit tot op de laatste druppel uitmelkt – de typisch Westerse hang naar grote kwantiteiten is Parish volkomen vreemd. Het nieuwe 'Once Upon a Little Time' is nog maar zijn derde solo-album in acht jaar tijd, en deze twee cijfers maken meteen duidelijk dat het creatieve proces bij deze Britse muzikant zeker niét in "a little time" verloopt. Dat is ook niet onlogisch, want Parish spendeert veel van z'n energie aan het overschrijden van grenzen: als platenproducer en gitarist in andermans groepen reist hij voortdurend doorheen Europa en de VS. Uit 'Once Upon a Little Time' blijkt bovendien dat Parish zich evenmin door muzikale genregrenzen laat tegenhouden – de twaalf tracks op de cd laten zich immers absoluut niet onder één stijlomschrijving scharen. Vinnige lo-fi rock ('Kansas City Electrician'), elektrische folk ('Choice'), instrumentale geluidslandschappen ('Stranded'), intimistische fluisterpop ('The Last Thing I Heard Her Say'), kolderachtige samplecollages ('Even Redder Than That'): op amper drie kwartier tijd passeert het allemaal de revue. Bovendien beheerst Parish de kunst om alles mooi als een geheel te laten klinken, hoewel die eenvormigheid zich pas na een aantal luisterbeurten – langzaam – prijsgeeft. Een groeiplaat dus.
Over de audio
'Somebody Else' is de enige track op 'Once Upon...' die niet van Parish' eigen hand is: in een interview met Kwadratuur.be vertelt hij hoe hij de song letterlijk in de handen kreeg gestopt van een zekere Kevin Hunter. Hunters nummer is hem evenwel op het lijf geschreven: de openingszin (
"In my life / I've nothing to say but less is more") vat bijvoorbeeld op een prachtige manier Parish' muzikale filosofie samen. De track start met een simpele drumintro van de Fransman Jean-Marc Butty, waarna Parish meteen invalt met verschillende gitaarlagen over elkaar. Vervolgens wordt het duidelijk hoe de Parish-"touch" in het arrangement alomtegenwoordig is: het drumspel verliest wat van haar prangend karakter als Butty rond 0'11 een eerste keer (rond 0'24" een tweede en rond 0'42" een derde keer) met de maatsoort speelt door een extra drumbeat in te lassen. Op die manier krijgt de drumpartij – bij een eerste beluistering quasi onmerkbaar – een "horten-en-stoten"-karakter. Hierdoor wordt het korte, repetitieve stilvallen van de drums vanaf 1'03" op een subtiele manier aangekondigd in de eerste minuut van het nummer.
Meer over John Parish
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
