Hoe beter de cd, hoe lelijker de vormgeving. Het was een tendens die zich de laatste jaren manifesteerde op de cd-markt voor wat klassieke muziek betreft. Briljante artiesten werden geacht verwarde genieën te zijn, of erger, vakidioten, en dat vertaalde zich naar artwork dat ze schijnbaar zelf met een of ander basaal computerprogramma in elkaar hadden gestoken. Die tijden lijken, voor wie de laatste releases bij het label Zig-Zag Territoires bekijkt, gelukkig voorbij. Onder meer de recente opname met de fenomenale Bach-sonates en partita's voor solo viool, gespeeld én beleefd door Amandine Beyer, bewijst dat een kunstige vorm ook aan een kunstige muzikale ervaring kan worden gekoppeld.
Vrij recent nam topvioliste Isabelle Faust deze werken nog onder handen voor Harmonia Mundi, een krachttoer die al snel uitgroeide tot een alom gelauwerd album. Terecht, want Faust vertolkte vanuit een enorme drijfkracht en het was haar duidelijk menens met de vinnige, aartsmoeilijke partijen. De aanpak die Amandine Beyer tegenover het violisiteke "gevecht" van Faust plaatst, is er echter een van grote rust, beheersing en evenwicht. Meer dan naar het grote gevoel heeft Beyer gepoogd natuurlijkheid, soepelheid en klankrijkdom te vinden in de sonates en de partita's. Het resultaat is van een fenomenale kalmte, maar ook een veelzijdigheid en een diepgang die simpelweg met verstomming slaat. Niets is geforceerd en elke wending, zoals in het virtuoze begin van de 'Partita BWV 1006', klinkt in haar handen als een eenvoudige, noodzakelijke oefening. Beyer slaagt er bovendien in de verschillende sonates en partita's in een grote boog met elkaar te verbinden, maar vertelt ook kleinere verhalen binnen haar overkoepelende benadering. Het diep ontroerende eindresultaat werd bovendien glashelder, maar niet artificieel opgenomen door Zig-Zag Territoires, dat met Amandine Beyer een artieste onder contract heeft die de komende jaren zeker moet worden opgevolgd.
