Bij het grote publiek is hij nog steeds een nobele onbekende, maar onder liefhebbers van solo vioolmuziek begint violist Tedi Papavrami stilaan een begrip te worden. Hij schitterde reeds in kleine setting met Bach, Brahms en Paganini, alsook in belangrijke romantisch vioolrepertoire van Saint-Saëns, Chausson en Ysaÿe. Dat hij een behendig arrangeur is mocht reeds blijken uit zijn viooltranscripties van klaviersonates van Scarlatti, en hetzelfde procedé zet de violist verder in deze interpretatie van een orgelwerk van Bach.
Bach concipieerde zijn 'Fantaisie & Fugue' oorspronkelijk voor orgel. Dat is niet verwonderlijk, want het contrapunt speelt een bijzonder belangrijke rol in deze werken. Een uitvoering op viool ligt dan ook niet voor de hand (vanwege de gelaagdheid van de verschillende lijnen), maar gezien Papavrami het stuk koppelt aan de hypercomplexe solo-vioolsonate van Béla Bartok, is zijn keuze gemakkelijk te rechtvaardigen. Het werk van Bach ademt, aldus de violist, eenzelfde abstractie en vanuit die gedachte gebruikt Papavrami Bach als opmaat naar het brute twintigste eeuwse expressionisme van Bartok. Bach laat Papavrami echter toe veel vrijer te zijn en de geheimzinnige sfeer wordt er alleen maar krachtiger door. De typische densiteit eigen aan Bach komt reeds vanaf de eerste maten duidelijk aan het oppervlak. Papavrami zorgt bovendien voor een zeer beklijvende opbouw en nergens wordt zijn contrapunt ondoorzichtig, laat staan slordig. De 'Fantaisie' wordt bijgevolg inventief, spannend, maar niet ze zwaar uitgevoerd, waarna de violist met Bartok voor het zwaardere repertoire kiest.
