Jim Black treedt als drummer aan in tal van formaties, die verschillende spectra van de jazz verkennen. AlasNoAxis is zijn eigen band en daarin exploreert hij een ruige variant van de jazz, die desondanks een diepe affiniteit heeft met melodie. Op ‘Houseplant’ komt zijn voeling voor zuivere, lyrische lijnen des te meer tot uiting. Het album is opgevat als een soort smeltkroes tussen jazz en rock, maar overstijgt het stereotiepe cross-over-effect zonder moeite. ‘Houseplant’ bundelt namelijk rock gespeeld op een jazzy instrumentarium met jazz toonladders en dito harmonieën, hetgeen slechts weinigen Jim Black ooit voordeden. De leden van de band, geen onbekenden in het wereldje, vertolken de grotendeels gecomponeerde muziek bovendien met verve en drijven de intensiteit vanaf de eerste minuut naar ongekende hoogten.
Over de audio
‘Downstrum’ is het laatste nummer van ‘Houseplant’ en vormt meteen ook een hemelse afsluiter. De melodie is vrij representatief voor wat op het album vaker terugkeert: saxofonist Chris Speed neemt de melodie voor zijn rekening en doet dat met precies het goede gevoel. Deze keer is de melodie heel slepend, hetgeen Black schitterend ondersteunt met vermoeide ritmes. De progressie van het nummer is beperkt, maar de manier waarop is werkelijk schitterend. Bij 1’49” valt Speed stil, wat een nog steeds gezapig interludium inluidt. Eenmaal aan 2’14” trekt Speed zich terug op gang, met een prachtige akkoordenreeks. Het nummer krijgt iets dreigend: gitarist Hilmar Jensson lijkt zijn gitaar langzaam te laten aanzwellen en de akkoorden winnen aan betekenis. Op 2’44 krijgt het geheel een onverwachte wending en kiest Speed ervoor om nog hoger te klimmen met zijn tenorsax. Hij klinkt benepen, maar barst open bij het culminatiepunt: vanaf 2’50 is de sax gedubd (een simpele studio-truc met ingrijpend effect) en barst de harmonische hel (op een ingetogen wijze) los. De wrange harmonie (2’57”) is hartverscheurend mooi, én nog wordt de beklemming opgedreven. De akkoorden-cluster wordt nog meer claustrofobisch, tot de luisteraar het bijna niet meer kan uithouden. Het plotse einde is dan ook de enige mogelijke uitweg. Wie zijn cd met zoveel gebalde kracht kan en durft beëindigen, moet wel een groot talent zijn. Hoeden af voor Jim Black!
Meer over Jim Black’s AlasNoAxis
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
