Jeremy Warmsley woont in Londen, is pas 23 en weet het allemaal nog niet goed. Zoals zijn roots half Engels en half Frans zijn, zo staat het net zo gemakkelijk solo op het podium als met een band. Bij de soloconcerten begeleidt hij zichzelf nu eens op gitaar of ukelele, dan weer op speelgoedpiano of laptop.
Warmsley begon songs te schrijven op 17-jarige leeftijd en als student aan de universiteit van Cambridge was hij één van de drijvende krachten achter 'Songs in the Dark', een muziek- en poëzieprogramma. Echt goed hoorbaar werd hij echter pas in 2005, met het verschijnen van de single 'I Believe In The Way You Move'. Daarna volgden de ep's '5 Interesting Lies', 'Other People's Secrets' en momenteel ligt zijn debuutalbum 'The Art of Fiction' in de rekken.
Over de audio
Jeremy Warmsley is één van die songwriters die de kunst verstaat nummers te componeren die zich maar stapsgewijs prijs geven. Bij een eerste beluistering kan 'Dirty Blue Jeans' klinken als een hardnekkige compositie waar kop noch staart aan te krijgen valt. Bij een volgende luisterbeurt wordt de luisteraar verleid om toch duidelijke strofes te herkennen (met een melodie die plots opvallend catchy wordt) en wie nog verder doorzet mag ontdekken dat de "klassieke" structuur toch aardig corrupt blijkt te zijn.
Dat hij het arrangement aandikt van strofe naar strofe is daarbij het minst opmerkelijke, net als de nerveuze ritmes of het ongedurig wisselende arrangement, waarbij blazers, piano, orgel, gitaar, drum en violen elkaar voor de voeten lopen. Het echte venijn zit hem in de manier waarop hij de tweede strofe ineendrukt door één deel weg te laten en andere in duur te halveren, alsof hij accordeon speelt met zijn eigen compositie. Bovendien komt hij hier nog ongestraft me weg, want het aanstekelijke van 'Dirty Blue Jeans' wordt er niet minder op. Integendeel: door passages in te korten voert Warmsley de spanning op zonder dat het poppy karakter van de song er onder moet gaan lijden.
Meer over Jeremy Warmsley
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
