Punkveteraan Jello Biafra is na een resem rechtzaken eindelijk van het juk van zijn Dead Kennedys verlost. De overige bandleden mogen dan verder toeren onder naam van deze legendarische Amerikaanse jaren ’80 anarchiegroep, het houdt spilfiguur Biafra geheel niet tegen om zijn eigen ding te doen. Dat ding valt inmiddels al zo’n vijf jaar onder de weer erg maatschappijkritische bandnaam Jello Biafra and the Guantanamo School of Medicine (waarmee meteen duidelijk is wie aan het roer staat). Daarin blijkt de vuilbekkende punker scherper dan ooit, weliswaar met omkadering van enkele erg goede kwaliteitsmuzikanten – duidelijk een verbetering ten tijde van de Dead Kennedys.
Met ‘White People and the Damage Done’ presenteert dit gezelschap zijn tweede studioplaat: een langspeler die naar goede gewoonte verpakt zit in een arbeidsintensief artwork vol krantenknipsels, slogans en foto’s. Dat allemaal met de bedoeling mensen te raken, wakker te schudden en choqueren. Want dat de mensheid niet goed bezig is, staat vast, maar Biafra doet daar nog een moddervette schep bovenop. Het album heeft niet enkel stuk voor stuk lekker zittende punkrocksongs die niet aarzelen om wat surf- of blues te injecteren en het tempo naar beneden te halen, maar bulkt ook van sarcastische teksten en eenvoudige, maar duidelijke aantijgingen.
Veelzeggend is een reeds voorafgaand vrijgegeven song als ‘Werewolves of Wall Street’: een knipoog naar Warren Zevons ‘Werewolves of London’ en aanklacht tegen grote vijand nummer één: het kapitalisme. Geldwolven die zich verrijken op faillissementen van anderen worden “geprezen” om hun intelligentie en levensstijl. “All over the world, which country has gone broke? – The money ain’t gone, we stole it all!” Jello Biafra huilt letterlijk als een wolf om zoveel idioterie en speelt zijn typische, vibrerende horrorstem ten volle uit. Dat alles vanzelfsprekend met de nodige kwinkslag.
Met kordaat marcherende, rollende drums opent het lekker hitsige nummer, dat met scherende gitaren en hikkende zang al snel slapstickallures aanneemt. Meer dan een afwisseling tussen gescandeerde teksten en gierende snaren is in de strofe niet nodig, wat mogelijkheid biedt om in refreinen alles open te scheuren. Dit is rock’n’roll in zijn meest pure vorm, weliswaar met blijvend punkkarakter.
