Sibelius' muziek beschrijft de oerkracht die van de Scandinavische natuur uitgaat en die stelling gaat zeker op voor zijn laatste symfonie, de zevende. Hoewel Sibelius na dit werk nog meer dan dertig jaar zou leven, slaagde hij er niet in om na deze symfonie nog grote composities op papier te zetten, iets waar zijn strenge zelfkritiek zeker niet vreemd aan was. De zevende vertegenwoordigt het eindpunt in Sibelius' zoektocht naar nieuwe vormen en muzikale structuren – dit eendelige werk uit 1924 staat uiterlijk ver verwijderd van zijn klassieke vierdelige eerste symfonie uit 1899. In plaats van de contrasterende thema's die de retoriek in de achttiende- en negentiende-eeuwse symfonie vormen, gebruikt Sibelius hier eerder een techniek van geleidelijke verandering, waarin motieven subtiel gemodificeerd worden en zo nieuwe melodieën voortbrengen. De kernmotieven van deze symfonie blijven zo verscholen tot helemaal aan het eind van het werk.
Over de audio
Deze uitvoering, van het Helsinki Philharmonic Orchestra onder leiding van Sibelius specialist Leif Segerstam is ongetwijfeld een van de mooiste interpretaties die de laatste jaren van dit werk uitgebracht werden. Segerstam brengt het onwrikbare, machtige van Sibelius' muziek over, de lange pedaalnoten in de bassen en de ontwapenende zuiverheid van de toonaard van C majeur, waarin de symfonie rotsvast geworteld zit. Tezelfdertijd laat hij ruimte voor een heel menselijke, lyrische Sibelius die de eenvoudige, onschuldige melodieën van deze symfonie prachtig weergeeft. De trage koraalmelodieën in hout- of koperblazers doen aan Bruckner denken maar krijgen hier een veel menselijker, eenvoudiger gezicht. De prachtige klank van het orkest zorgt voor een poëtische lezing waarin de luisteraar moeiteloos rotsen, wouden en meren in gedachten tevoorschijn kan toveren.
Meer over Jean Sibelius
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
