Alexandre Tharaud speelt Bach en hij doet dit niet zoals het "hoort", maar wel zoals het mag. Hoewel de stukken die hij op 'Concertos Italiens' brengt, eigenlijk bedoeld zijn voor klavecimbel of orgel, speelt hij ze ongegeneerd op een moderne Steinway piano. Hij doet dit echter zo bescheiden, verfijnd en secuur dat Bachs muziek er alsnog als de grote winnaar uitkomt.
Dat Tharaud besluit zijn Bachversies op te nemen met een moderne piano mag niet verbazen. Hij is namelijk niet het type om zich op één periode toe te leggen, laat staan zich te specialiseren in één bepaalde uitvoeringspraktijk. Met cd-opnames van Jean-Philippe Rameau tot de hedendaagse pianomuziek van Kagel of Schuberts vierhandige pianomuziek is zijn repertoire op z'n zachtst gezegd breed te noemen. Dat deze muzikale actieradius bij hem geen matige oppervlakkigheid genereert, mag blijken uit de prijzen waaronder zijn opname van de integrale pianomuziek van Ravel bedolven werd. Zowat elk magazine, al dan niet gespecialiseerd in klassieke muziek, kende het project één of andere prijs toe: Diapason d'Or de l'Année, CHOC du Monde de la Musique, Pick of the Month-BBC Music Magazine, Stern des Monats-Fono Forum en in België de cd van het jaar volgens De Standaard.
De lijst van orkesten waarmee Tharaud het podium deelde, maakt bovendien duidelijk dat hij meer is dan een pianist voor solorecitals: Symphonieorchester des Bayerischen Rundfunks, Münchner Rundfunkorchester, Japan Philharmonic Orchestra, Tokyo Metropolitan Orchestra, Orchestre Philharmonique de Radio-France, Orchestre National de France, Orchestre National de Lille of Sinfonia Varsovia.
Over de audio
Met zijn nieuwste cd 'Concertos Italiens' brengt Tharaud muziek die hoofdzakelijk bestaat uit transcripties die Bach maakte van Italiaanse concerti. Het 'Concerto Italien' is het enige werk op deze cd dat origineel van Bachs hand is. Bach maakt in dit stuk een mooie synthese van zijn eigen, polyfoon verweven stijl en het heldere van de Italiaanse muziek. In het afsluitende 'Presto' domineert zijn typische, onhoudbare ritmiek. Vanaf de eerste noot dendert het stukje in de richting van het einde, alsof er geen andere weg is dan diegene die Bach kiest met de inzet van de eerste noten. Bovendien weeft Bach een web van (bijna)herhalingen en verwijzingen, waardoor muzikale motiefjes steeds terugkeren, soms lichtjes vermomd, maar steeds min of meer herkenbaar.
Soms borduurt Bach even verder op een bepaald thema (vb. vanaf 1'40") of zet hij een mechaniekje in gang dat als een uurwerk verder tikt zonder één enkele tel te missen. In dit 'Presto' speelt Alexandre Tharaud deze stukjes zo loepzuiver dat de muziek zo soepel en charmant gaat klinken dat een argeloze luisteraar zou kunnen vergeten welk een structureel grondplan deze compositie heeft.
Meer over J.S. Bach
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
