Intronaut is een groep die even onwerelds klinkt als de naam doet vermoeden. Deze heren mogen dan al invloeden van stoner en postrock in hun wereld doorwrocht met wietdampen gebruiken, het eindresultaat is telkens iets onwezenlijks en vooral: iets onaards goed. De algehele tendens van de band is dat de subtiliteit stelselmatig meer gewicht in de schaal werpt dan domweg doorgaan en Intronaut is vermoedelijk een van de weinige acts waar de basgitaar een veel prominentere rol speelt dan de reguliere gitaar. Dat alles culmineert in het lang uitgesponnen epos 'The Way Down' op hun laatste wapenfeit.
'The Way Down' is de heerlijke afsluiter van 'Habitual Levitations' en klinkt als een enkele reis richting de zuidelijke regionen (namelijk de hel), maar dan ondernomen door een enkeling die daar geen enkel probleem in zit. De fluks doorrollende basgitaar trekt de aandacht ten volle naar zich toe, maar de combinatie met de zweverige en soms harde gitaarnoten en -akkoorden leggen een excentriek bedje van mellowness en berusting doorheen het geheel. Dat de zang ook behoorlijk rustig en zweverig aandoet, maakt het reisje compleet. 'The Way Down' begint daarom niet al te traag, maar weet de luisteraar bijna onverhoeds in het universum binnen te loodsen en het is daar erg fijn toeven.
