In de wekelijkse toplijst van het vakblad Jazz Tokyo behaalde hij afgelopen maand een keer de eerste plaats, maar in Vlaanderen blijft Igor Gehenot een goed bewaard geheim. Niet meer zo na de komende editie van Gent Jazz, die de jonge muzikant, winnaar van SABAMs prijs voor prille verdienste overigens, mag aftrappen met zijn trio. Daarin speelt naast bassist Sam Gerstmans ook Teun Verbruggen, drummer van alle markten thuis. Gehenot koestert overigens zijn manschappen: hij weet dat hij kwalitatief sterk vlees in de kuip heeft en maakt daar gebruik van. 'Lena', een compositie van zijn recente album 'Road Story', bewijst dat Gehenot zijn piano niet centraal stelt, maar als een hoekpunt ziet van een gelijkzijdige driehoek waarbij drums en bas van evenveel belang zijn.
Amper de twintig voorbij, en toch heeft Luikenaar Igor Gehenot al een 'Road Story'. Vreemd? Wie een nummer als 'Lena' beluistert, begrijpt waar dat "verhaal" uit de titel naar verwijst. De pianist houdt van melodie en dit nummer is dan ook opgebouwd rondom een heerlijk spinnend thema dat de luisteraar in een kolkende spiraal meevoert. Het is Sam Gerstmans die 'Lena' op gang trekt, waarna Gehenot het thema introduceert. Verbruggen is ook meteen van de partij: de percussie is van meet af aan bij de pinken en beschrijft samen met de linkerhand van de piano cirkels die de compositie naar het middelpunt lijken toe te duwen. Het zijn de ostinate bassen van Gehenot die de rots in de branding blijven, terwijl zijn rechterhand met een monumentale gewichtigheid het nummer naar de climax stuwt. Verbruggen laat de teugels niet vieren, en Gerstmans behoudt evenzeer een rigide controle waarin het toerenaantal van het nummer prachtig wordt opgedreven. Toch is het slot er een van rust: aan die Lena bewaart Gehenot blijkbaar intense, doch bevredigde herinneringen.
