Voor overweldigende powermetal met de spreekwoordelijke cojones moet men al jaar en dag bij Iced Earth zijn. De band rond gitarist/meesterbrein Jon Schaffer heeft immers nog nooit een minderwaardige of slechte plaat afgeleverd, en blijft trouw aan zijn principes. In een steeds wisselende muziekwereld is dat op zich al een enorme prestatie. Met 'Dystopia' introduceren de heren een nieuwe frontman (Stu Block van Into Eternity) die niet alleen bewijst moeiteloos in de voetsporen van zijn illustere voorganger Matt Barlow te kunnen treden, maar die eveneens zijn ding mag doen op muziek die een terugkeer naar grote vorm is. Het epische karakter van de voorbije conceptalbums heeft opnieuw plaatsgeruimd voor melodie, snelheid en de archetypisch galopperende gitaarsongs die Iced Earth groot hebben gemaakt. Afwisseling is troef, maar Schaffer heeft zichzelf deze keer overtroffen en zonder enige twijfel een meesterwerk gepend.
Zoals het hoort bij een openingssong van Iced Earth, mag een grootse melodie de dans starten op een bed van marcherende ritmes. Dat is slechts een aanloop naar het lekkers dat nog komt: een barrage zuivere headbangriffs die geïntroduceerd worden dankzij een oerschreeuw van Block. Liefhebbers herkennen meteen de staccato-gitaarpartijen, gecombineerd met een pakkende melodie. De zang van Stu Block komt geregeld dicht in de buurt van zijn voorganger Barlow, maar zodra de openingsmelodie opduikt, gaat hij genadeloos de hoogte in: kippenvel gegarandeerd! Het eigenlijke refrein is dan weer zalvend, met mooi gelaagde zang en fris gitaarwerk. De dualiteit tussen raggen en zalven wordt op de spits gedreven en die spanningsboog maakt 'Dystopia' een heerlijke achtbaanrit, waar alle muzikanten hun kunnen etaleren en vooral opperhoofd Schaffer laat zien dat hij het songschrijven nog steeds niet verleerd is.
