De ene Hype Williams is de andere niet. Hype Williams “de bekendere” is de regisseur van films en videoclips van o.a. Missy Elliott, Jay-Z, Kanye West en ook Coldplays ‘Viva la Vida’. Zijn naam heeft als inspiratie gediend voor Hype Williams “de onbekendere”, het Londense duo Roy Blunt (Roy Nnawuchi) en Inga Copeland (Karen Glass).
Met de cleane en “professioneel” afgewerkte producties van de eerste hebben Blunt en Copeland weinig te maken. Hun lo-fi muziek vol 80s synthesizers, mistige vocalen, delay en knullige drumloops klinkt alsof een cassette een hete zomer lang heeft liggen opwarmen op het dashboard van een auto. Bevreemdend, dromerig en wankel schommelend, maar tegelijkertijd ook catchy en soms zelfs melodieus hobbelt de muziek van het tweetal sinds 2010 van de ene lp naar de andere.
De titelloze debuutplaat die verscheen op Carnivals is met recht en rede titelloos te noemen: niet alleen heeft de plaat zelf geen naam, ook de zeven tracks worden voor de consequentie maar als “untitled” gemerkt. Voor de volgende albums ‘Find Out What Happens When People Stop Being Polite, And Start Gettin Reel’ (op De Stijl) en ‘One Nation’ (verschenen bij Hippos in Tanks) deden Blunt en Copeland de moeite om de albums en de meeste nummers wel van een naam te voorzien. Maar of titels als ‘Your Girl Smells Chung When She Wears Dior’ en ‘Mitsubishi’ meer duidelijkheid zullen scheppen is nog maar de vraag.
‘Warlord’, het zou de titel kunnen zijn van een zwaar op de maag liggende hardcore- of drum’n’basstrack: in your face doordonderend of zwelgend in donkere dieptes. Niets daarvan bij Hype Williams. Hun ‘Warlord’ past naadloos in hun lo-fi esthetiek. Zeker, de ratelende cimbaalgeluiden en de dunnen breakbeat kunnen schatplichtig genoemd worden aan de drum’n’bass. De dubby echo-effecten versterken deze verwantschap nog, maar van de zwaar op de handse aanpak van het ondertussen eindeloos gerecycleerde beat-genre is hier geen sprake. Blunt en Copeland lijken eerder geneigd er een speelgoedversie van te willen maken die bovendien aangevuld wordt met zweven keyboardakkoorden en melodieën. Door het stapelen van verschillende lijnen wordt de muziek zelfs mooi aaibaar. Opvallend daarbij is dat er niet uitsluitend gekozen wordt voor herhalende formules, maar dat er ook doorspelende melodieën te horen zijn, waardoor de muziek niet opgesloten wordt, maar blijft vloeien.
