Geïnspireerd door de instrumentale vindingrijkheid van groepen als Konono No. 1 begonnen de Belg Maxime lé Hung, Fransman François Schulz en Amerikaan McCloud Zicmuse ook zelf instrumenten te bouwen. Daarbij maakten ze uitsluitend gebruik van materialen die ze her en der vonden, gaande van uit stukken hout, blik en plastic tot potten en pannen. Tekstueel zoekt de groep haar inspiratie in het rijke Belgische cultuurleven, met onderwerpen die variëren van de brouwerij van Orval en een snelcursus Belgische staatsstructuur tot Dinantse koeken of de slag bij Waterloo. Voor hun enkele weken geleden verschenen album ‘Belgotronics’ kregen ze de hulp van o.a. Greg Saunier (Deerhoof), en Marc Melià Sobrevias en Tanja Frinta (Lonely Drifter Karen).
Met de ‘Dans Van Baarle’ verhuist de blik van Hoquets naar het noorden van België. Wie in Baarle-Hertog (Belgisch grondgebied) van zijn rechter op zijn linker been wipt, heeft veel kans plots in Baarle-Nassau en dus op Nederlands grondgebied te staan. Ziedaar de dans van Baarle: eenvoudig, maar zeer efficiënt.
Hetzelfde kan gezegd worden van de muziek. ‘Dans Van Baarle’ vertrekt vanuit een ronkend basgeluid, aangevuld met een rudimentair percussieritme. Wanneer het refrein opduikt, blijft (buiten de vocale inbreng) alleen zachter slagwerk over. Hierdoor ontstaan mooie contrasten met de volgende strofes, een effect dat nog vergroot wordt door het steeds verder ontwikkelen van de begeleiding. In de tweede strofe wordt de instrumentale omlijsting verder uitgebreid met ondermeer een tingelend geluid, waardoor het ritme en het geluid voller worden, terwijl de derde strofe voorzien wordt van een extra herhalende noot: een minimum aan middelen voor een maximum aan (zelfgemaakt) rendement.
