Henry Threadgill (1944, Chicago) begon percussie te spelen in marching bands voor hij overschakelde op baritonsax en klarinet. Vanaf de oprichting in de jaren '60 was hij betrokken bij het veelbesproken AACM (Association for the Advancement of Creative Musicians) waardoor hij in het gezelschap belandde van muzikanten als Joseph Jarman, Roscoe Mitchell en Muhal Richard Abrams.
In de jaren '70 formeerde hij een trio met Fred Hopkins op bas en Steve McCall op drums, meteen de basis voor het legendarische driemanschap Air. Waar Threadgill hier koos voor een eerder klassieke bezetting, ging hij later heel andere kleuren zoeken. In zijn sextet dook een cello op en de fundamenten van Very Very Circus werden gelegd door twee tuba's. In Make a Move werd het mooie weer dan weer gemaakt door marimba, vibrafoon en gitaren (elektrisch en akoestische). Voor Zooid liet Threadgill zich omringen door gitaar, tuba, drums en cello, later vervangen door basgitaar.
In de jaren '90 vond Threadgill even onderdak bij de major Columbia (Sony) en releaste er 'Carry the Day', 'Makin' a Move' en 'Where's Your Cup'. Sinds 2001 verschijnen zijn albums bij Pi Recordings, waar 'Everybody's Mouth's a Book' van Make a Move en 'Up Popped the Two Lips', 'Pop Start the Tape, Stop', ‘This Brings Us to Volume I’ en ‘This Brings Us to Volume II’ met Zooid uitkwamen.
‘Chairmaster’ is een typevoorbeeld van de rusteloze energie die uit de muziek van Henry Threadgills Zooid naar boven komt borrelen: niet zozeer met een overdaad aan decibels, maar wel met een continue beweging. Er wordt de luisteraar geen moment rust gegund, voornamelijk door het steeds actieve klanktapijt van drummer Elliot Humberto Kavee. Zelfs wanneer een muzikant even de leiding mag nemen gedurende een improvisatie, blijft de muziek vervaarlijk in actie. Wie als solist een gespreid bedje verwacht van zijn collega’s is er aan voor de moeite: onvoorspelbaar bewegende tegenstemmen zijn een constante. Vooral gitarist Liberty Ellman laat zich niet onbetuigd, hoewel hij dit steevast doet op een beperkt volume, als iemand die achteraf wil kunnen uitleggen dat het helemaal niet zo bedoeld was.
Tubaspeler Jose Davila en Ellman zijn hier de meest consistent spelende muzikanten: van de ritmisch scherpte in de inzet van het nummer tot hun melodisch uitgebouwde solo’s. Bandleider Threadgill heeft het de eerste keer dat hij in de schijnwerpers komt wat lastiger, maar bij zijn tweede solomoment klinkt hij veel constanter, zonder daarom de vreemde ritmische en melodische kronkels overboord te gooien.
