Zelf noemen ze het punkjazz en het is een genre-aanduiding die de lading goed dekt: voor hun zesde langspeler knalde het kwartet 'Gutbucket' immers alweer een staalharde selectie songs in elkaar die geen concessies doet aan gelijk welke voorgeschreven wet. Genadeloze gitaarriffs, erg strakke ritmes en piepende, scheurende saxofoons tuimelen over elkaar heen in wat ongeveer skapunk van de bovenste plank is.
Of men in 'dOg Help Us' een verkwanseling mag zien van 'God Help Us' is niet zeker. Het is in ieder geval een van de vele komische titels die het viertal van Gutbucket aan zijn nummers geeft. Deze compositie opent met een gespannen dialoog tussen de beukende sax van Ken Thomson en de vlot reagerende gitaar van Ty Citerman. Adam D Gold verhoogt de spanning door even later eveneens een zegje te doen, waarbij de conversatie steeds beklemmender vormen aanneemt en Thomson het nummer ontwricht met een boosaardige, lyrische solo. Typisch is dat de groep bij 4'16" terugkeert naar een meer epische variant op hun skapunk. Veel tijd om het krachtige geluid te ontwikkelen nemen ze echter niet, want even later keren de vier al terug naar een chaotische communicatie die sterk aan het begin doet denken. Toch wordt er bij 5'29" weer een versnelling hoger geschakeld, met snerpende gitaren en Thomson die enkele waanzinnig hoge noten uitschreeuwt. Wie na deze pletwals denkt nog meer punkjazz te kunnen slikken, is met 'Flock' zeker aan het goede adres.
