Ghalia Benali is van Tunesische afkomst, maar werd geboren in Brussel. Als ze drie jaar oud is verhuizen haar ouders naar Tunesië, maar op haar negentiende staat ze terug in de Belgische hoofdstad om er grafiek te studeren aan de hogeschool Sint-Lukas.
Als kind groeit Benali op in een rijke muzikale omgeving, opgetrokken uit gezongen verzen uit de Koran, de muziek van de Egyptische zangeres Oum Kalsoum, Frans chanson en Indische muziek.
In België begint ze in het openbaar op te treden en wordt ze actief in groepen als Timnaa, Kafichanta en Al Palna. Ze brengt ook albums uit onder eigen naam waaronder zoals ‘Romeo & Leila’ (2006, opnieuw uitgebracht in 2011) en een cd waarop ze muziek zingt die afkomstig is uit het repertoire van Oum Kalsoum.
Benali is naast haar muzikale bezigheden ook actief als beeldend kunstenares en actrice.
In ‘Romeo & Leila’ vertelt Ghalia Benali het verhaal van een onmogelijke liefde. De track ‘Quala’Nnass’ verhaalt over wat “men” van hun relatie denkt: “Leila is rijk, Romeo is arm / Leila is knap, Romeo is lelijk / Leila is jong, Romeo is oud / Leila is gelovig, Romeo is een atheïst / Leila is een engel, Romeo is een duivel”. De tekst werd geschreven door Benali, die samen met ud-speler Moufadhel Adhoum en Nicolas Thys (niet te horen op deze cd) ook voor de muziek tekent.
In de compositie en het arrangement wordt een knap spel gespeeld met de spanningsopbouw, meerbepaald door het gebruik van verschillende, soms tegenovergestelde technieken om de muziek steeds verder te stuwen.
Van bij het begin is een lichtvoetige drive te horen die echter voorzien wordt van een dramatische ondertoon in de gedaante van aanzwellende, lage tonen in de cello (Alex Waterman) die later even een kleine soloplaats krijgt. Wanneer de stem terug binnenvalt verandert de melodie en de harmonie van het stuk, waarna de instrumenten even de melodie mogen nemen.
Wanneer Benali op 1’54” terug het heft in handen neemt, dringt het ritme in de instrumentale begeleiding meer aan, wat de aanzet vormt voor het steeds verder uitbouwen van de dramatiek. Op 2’38” wordt de begeleiding plots zachter (echter zonder in te boeten aan spanning) om op 3’00” over te gaan op een rituele ritmiek om later terug te keren naar de soepele tred, maar niet zonder dat er vanaf 3’48” nog iets meer aangedrongen wordt.
