Het heeft er alle schijn van dat Eric Le Sage prat gaat op zijn veelzijdigheid als musicus. Bij het relatief kleine label Alpha rondde hij nog niet zo heel lang geleden een volledige Schumann-cyclus af en inmiddels kondigt het label al een integrale Fauré-opname aan. Interessant, want de laatste jaren is er heel wat Fauré op cd verschenen, hoewel dit repertoire dan weer weinig de weg naar de grote concertzalen vindt. Dankzij Le Sage zou daar echter verandering in kunnen komen, want de man zet het genie van de nog steeds ondergewaardeerde Franse componist op magistrale wijze in de kijker.
Het pianotrio opus 120 is een laat werk van Fauré, wat misschien de berustende, vredevolle toon van dit 'Andantino' (het tweede deel) verklaart. Een man heeft gezien, geleefd, en zag dat het goed was. Wie het werk kent, kan zich echter verbazen over de instrumentatie hier. Fauré zou tijdens het concipiëren van de partituur immers van intentie veranderen: wat eens een werk moest worden voor piano, klarinet en cello, schreef de componist later toe aan viool, cello en piano. Klarinettist Paul Meyer, met een afgeronde klank om steil van achterover te vallen, laat echter horen hoe hemels de vioolpartij op klarinet vertolkt kan worden. Het werk wasemt in deze bezetting een grotere openheid en de klankkleur is ook gewoon rijker. Deze drie muzikanten tillen het 'Andantino' overigens op onnavolgbare wijze de hoogte in: de climax wordt heel subtiel bewerkstelligd, maar is desalniettemin verpletterend bij zijn intrede. En zo wordt een mens nog eens herinnerd aan de klank van absolute perfectie: dankzij Eric Le Sage, cellist François Salque (onbekend is onbemind?) en klarinettist Paul Meyer.
