Er zijn muzikanten die elk jaar opnieuw een wereldschokkende plaat willen maken. Anderen houden zonder scrupules vast aan hun eigen sound en bouwen, door steeds opzichtige keuzes uit de weg te gaan, gestaag aan een indrukwekkende discografie waarin nieuwe impulsen subtiel worden ingebed. Zo had Fred Hersch de afgelopen jaren een heus Pocket Orchestra, naast een soloplaat waarop hij nummers van het Braziliaanse bossa nova-wonder Antônio Carlos Jobim interpreteerde. Bovenal klinkt Hersch echter telkens weer heel erg als zichzelf, zowel in solo als in trio of nog grotere bezetting. 'Whirl', de meest recente trioplaat, klinkt dus alweer bijzonder authentiek, maar dat het Hersch niet aan inventiviteit en scheppingsdrang ontbreekt, mag eens te meer blijken.
'Sad Poet' is een van de zes eigen composities die op 'Whirl' te horen zijn. Daarnaast brengt Hersch ook een ode aan mensen als Broadway-componist Harry Warren, drummer Paul Motian en pianist Jaki Byard. De "vreemde" composities interpreteert Hersch dikwijls heel plastisch, terwijl hij in zijn eigen nummers de vloeiende stijl soms achterwege durft laten in een poging eventjes tot bezinning te komen met het trio. In 'Still Here', opgedragen aan Wayne Shorter, is dat bijvoorbeeld het geval, en voor een stuk vindt men dezelfde teneur ook in 'Sad Poet'. Het thema klinkt erg melancholisch, dankzij de donkere baslijn die een louche aanvulling vormt op de heldere klanken in de rechterhand. Ook in de improvisatie die volgt op de voorstelling van de melodie laat Hersch beide handen subtiel met elkaar in de clinch gaan. Zijn muziek klinkt er niet alleen meer polyfoon, maar ook dynamischer door, ondanks de subtiele toetsen van de ritmesectie die het grote effect totaal uit de weg gaan. Zij leggen een meeslepend fundament dat zich schitterend blijft ontwikkelen en prachtig mee evolueert met de progressie in de improvisatie van Hersch, die uiteindelijk terug bij het grondthema aanbelandt. Hierna had men het nummer eenvoudig kunnen besluiten, maar drummer Eric McPherson neemt nog een drumsolo voor zijn rekening. Hierin blijft nog steeds alle bombarie uit (een gegeven dat tevens eigen is aan de muziek van Hersch), maar in de plaats wordt de spanning genadeloos aangezwengeld. Een oplossing voor dit percussieve geweld komt er niet meer, waardoor het nummer als een krachtig statement blijft nagalmen.
