Met de Zwitserse componist Frank Martin deelt cellist Christian Poltéra alvast zijn geboortegrond. Net als de virtuoos is Martin zijn leven lang een nomade gebleven, afwisselend woonachtig in Parijs, Rome, Zürich en later in Nederland. Ook Martins muzikale taal laat zich zomaar classificeren als Romaans of Germaans – de componist sprak vloeiend Frans en Duits en integreert beide entiteiten ook in zijn composities, die qua zwierigheid een Franse lichtheid doen vermoeden, gecontrasteerd door een meer Duitse (of zelfs filmisch-Engelse?) Schwierigkeit.
Tot welke pool, de Franse of de Duitse, Martin zich bij leven heeft meest voelde aangetrokken, kan niet meer achterhaald worden. Op 84-jarige leeftijd overleed de componist immers, in 1974. Het concerto dateert van 1966 en ligt in laat-romantische lijn. Het speelt in het eerste deel echter al met zeer contrasterende elementen. Zo is er de bloedmooie openingsfrase in de cello, de harde, dramatische strijkerspartij, maar even goed de ludieke, dansante melodie die zich inzet vanaf 4'50", om even later bruut gecounterd te worden door alweer de violen. Uiteindelijk komt de muziek opnieuw in een 'Lento' terecht, waarin het ruwe en het ludieke elkaar lijken te treffen.
