De 48-jarige saxofonist François Corneloup staat hoog aangeschreven in het Franse jazzgebeuren. Zo maakte hij in de jaren negentig deel uit van het Sonjal Septet en werd hij later ook betrokken bij het Strada Sextet, twee ensembles geleid door de Franse contrabassist Henri Texier. Daarnaast werkte hij in zijn thuisland samen met Louis Sclavis, Marc Ducret, Bruno Chevillon en zowat alle andere jazzmusici die in Frankrijk van belang zijn. Als saxofonist concentreert Corneloup zich opvallend genoeg op de bariton en (in mindere mate) op de sopraan.
Voor de opnames van zijn trioplaat ‘Noir Lumière’ bleef het kleine broertje van de saxofoonfamilie in zijn koffer zitten. Corneloup speelt op het album uitsluitend baritonsax en dat in het gezelschap van contrabassiste Hélène Labarrière en drummer Simon Goubert.
Op ‘La Nuit est un Son’ demonstreert Corneloup dat de baritonsax ook voor andere doeleinden kan worden aangewend dan enkel het diepe en scheurende werk. Hij laat zijn instrument hier namelijk gedurende enkele minuten fladderen, waarbij hij soms wel eens doet denken aan een klarinet.
Een hoog maar zweverig tempo met veel cimbaalwerk en een herhaald contrabasloopje houden de baan vrij voor de solerende Corneloup. Aanvankelijk gaat de saxofonist daarbij heel lyrisch en melodisch te werk, maar wanneer de intensiteit van de ritmesectie toeneemt schakelt ook hij naar een hogere versnelling met slierten vingervlugge noten. Een brugmoment wordt gecreëerd wanneer Labrrière enkele seconden mag weglopen van haar baspartij en Corneloup bijgevolg ook even breder mag gaan, maar het strakke basloopje stelt al snel orde op zaken.
