Voor de saxofonist Jorrit Dijkstra is Nederland duidelijk te klein. In 1985, net 19 jaar oud, was hij een veelgehoorde gast in de scène van de geïmproviseerde muziek in Amsterdam. Vijftien jaar later kreeg hij een beurs voor het New England Conservatory in Boston en sindsdien is hij zowel thuis in Nederland als in verschillende Amerikaanse steden. Zo staat hij in Amsterdam mee aan het roer van onder andere het kwartet Sound-Lee! (met pianist Guus Janssen) en de elektro-akoestische band Tone Dialing. Vanuit Chicago komt dan weer zijn inspiratie voor het Flatlands Collective, waarin Dijkstra zich omringt met improvisatoren uit deze Amerikaanse muziekmetropool. Dijkstra studeerde bij groten uit de geïmproviseerde muziek als Misha Mengelberg, Steve Coleman en Steve Lacy en werkte samen met ondermeer Anthony Braxton, Gerry Hemingway, Jim Black, Marc Ducret, Willem Breuker, en Marty Ehrlich.
Het begin van 'Wire Tap' zou met de basriff en de stevige swingdrum zo van een populair Blue Note release uit het midden van de vorige eeuw kunnen komen. Wanneer de andere instrumenten elk met een eigen idee inzetten, is dat beeld echter snel weg. Toch blijkt de vrije polyfonie niet de hele tijd zo vrij te zijn. Hier en daar ontstaan allianties tussen verschillende muzikanten, waardoor duidelijk wordt dat uitgeschreven thema's evenzeer de dienst uitmaken. Op dit spanningsveld tussen compositie en improvisatie situeert zich 'Wire Tap', waarbij de luisteraar er geregeld het raden naar heeft in welke soort muziek hij terecht gekomen is. Deze onduidelijkheid wordt nog vergroot door de springerige ritmiek van het hoofdthema, waardoor de muziek voorbij huppelt zonder zich gemakkelijk te laten kennen.
