Dertien jaar niet meedoen met trends en rages. Tenzij ze er zelf een worden, dat is het parcours van de Flat Earth Society, kortweg FES. De band ontsproot aan het brein van klarinettist en componist Peter Vermeersch die voordien al een heel strafblad bijeen had gespeeld en geschreven met Union, X-Legged Sally, Maximalist!, A Group en The Simpletones.
Met FES werd het echter allemaal nog maar groter en eigenzinniger. Jazz, filmmuziek en rock in een mix, zonder valse bescheidenheid of gehechtheid aan eender welke traditie.
De vijftienkoppige band speelde sinds 1998 samen met Uri Caine, Toots Thielemans, Jimmy Tenor en John Watts (Fischer-Z) en bracht elf cd’s en een dvd uit, exclusief een compilatie die verscheen op Mike Pattons Ipecac-label. Dat maakt ‘13’ de dertiende release van de band, een album waarop de band te horen is in muziek uit het filmproject ‘Hearsee’, de circusopera ‘Zilke’ en nieuw werk.
What’s in a name? Met ‘Fast Forward’ laten Peter Vermeersch en de zijnen weinig aan de verbeelding over. Van begin tot einde zit de Flat Earth Society op een achtbaan die geen rekening houdt met inzittenden die het wat lastig krijgen. Met deze compositie lijkt Peter Vermeersch terug te keren naar het werk dat hij jaren geleden met X-Legged Sally verzette. Wie vertrouwd is met ‘FES II’ (jawel) uit de cd ‘Land of the Giant Dwars’ zal niet veel moeite hebben om de parallellen tussen de twee stukken te horen: van het roterende basisthema tot de springerige melodie die het verloop breekt.
De luisteraar krijgt in het begin amper de tijd om zijn gordel vast te maken. Meteen plankgas vliegt de Flat Earth Society in het hoofdthema dat op 0:26 gebroken wordt door de springerige melodie die maar niet wil passen in de oorspronkelijke maatsoort. Goed dertien seconden later is het hoofdthema er weer, maar dan in canonstructuur.
Iets meer dan een minuut ver is het pianist Peter Vandenberghe die alle ruimte krijgt en als een bezetene over het klavier raast. Op een dissonante mokerslag meer of minder kijkt hij niet, opgejaagd door drummer Teun Verbruggen.
Op 2:17 lijkt het hoofdthema er terug aan te komen, maar de muziek blijft steken in het begin van het thema. Op 2:30 is het wel zover, waarna Verbruggen en gitarist Pierre Vervloesem de speelplaats voor zich krijgen.
Vervolgens krijgt de luisteraar, net als na de pianosolo, niet meteen wat hij zou kunnen verwachten. Op 3:46 is slechts een aanloop naar het hoofdthema te horen, waarop na goed vijf seconden plots de springerige melodie binnenvalt. Door en door slecht is het karakter van bandleider en componist Peter Vermeersch echter niet te noemen, want na iets meer dan vier minuten krijgt de luisteraar alsnog het hoofdthema terug. Als die dat dan, sufgedraaid en wel, nog kan opmerken.
