Terwijl de meeste Zuid-Afrikanen van zijn generatie op hun surfplank leefden, zat Felix Laband achter zijn computer in Durban muziek te maken. De grootste elektronica-artiest van het land was toen al in de maak. De twintiger die tevens grafisch ontwerper, video-artiest en geluidsontwerper voor films is, is inmiddels in Kaapstad gevestigd. De hoesjes van de twee platen die hij uitbracht op African Dope zijn van zijn hand. Bij de fantastische plaat 'Dark Days Exit' is dat niet anders. Een plaat overigens waar Kruder en Dorfmeister en Martin Gretschmann van The Notwist laaiend enthousiast over zijn. Dat wil wat zeggen en misschien wordt dit album wel Labands grote doorbraak. Het is een zwarte parel van een plaat: vederlicht twinkelende en donker dreigende elektronica. Dat de sterveling wiens adem niet door 'Dark Days Exit' wordt afgesneden, nu opstaat. De anderen liggen waarschijnlijk met een hoofdtelefoon op te snakken naar lucht en meer.
Over de audio
Dat geen enkele televisie- of filmmaker na het beluisteren van 'Black Shoes' Felix Laband vraagt een soundtrack te schrijven is ondenkbaar. Zelden een nummer zo'n spanning weten uitdragen. De dreigende bas die blijft haperen, is eng, de fluisterende stem is griezelig, de versterkte cello is ronduit angstaanjagend. Net als andere tracks van 'Dark Days Exit' steunt 'Black Shoes' op een heel eenvoudig thema en vermijdt het de overdaad. Ditmaal geen sample, maar vier akkoorden die meestal zacht gonzen en af en toe luid donderen. Na elk akkoord klinkt een soort belletje dat lucht in het nummer blaast. Echoënde ritmes en korte tikjes zorgen ervoor dat deze track bijzonder traag vooruit kruipt. Een roffelende snare-drum geeft wel een marstempo aan, maar lange halen van de cello trekken het ritme weer omlaag. 'Black Shoes' is een dodenmars waar de luisteraars mee achteraan schuifelen.
Laband schudt verschillende instrumenten uit zijn mouw die subtiel rond het thema variëren. Het belletje bijvoorbeeld begint heel monotoon maar verandert later van toonhoogte. Halverwege komt een hese sax het thema verder uitbouwen met een trieste, ingetogen melodie. En als je dan nog niet aan huilen toe bent, zorgt een weemoedige accordeon daar op 04'38" wel voor. Haar geniale klaagzang duurt nog geen twintig seconden maar zorgt voor meters kippenvel. Maar
je moe nie huil nie, je moe nie treur ni, gewoon snel naar de platenboer rennen.
Meer over Felix Laband
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
