Evan Parker en Paul Lytton, weinig combinaties zijn zo emblematisch voor de vrije improvisatie als dit Britse tweetal. Sinds 1969 spelen ze als duo en treffen ze elkaar in andere formaties, zoals het Globe Unity Orchestra van Alexander von Schlippenbach, het trio dat ze hebben met Barry Guy, diens London Jazz Composers Orchestra of het Evan Parker Electro-Acoustic Ensemble.
Parker (1944) werd als saxofonist aanvankelijk beïnvloed door Paul Desmond en John Coltrane, maar geraakte na het horen van Cecil Taylor geïntrigeerd door de vrijere improvisatie. Met zijn plaats op Peter Brötzmanns ‘Machine Gun’ en in ensembles als het trio van Alexander von Schlippenbach en het Globe Unity Orchestra schreef hij mee aan de geschiedenis van de Europese geïmproviseerde muziek. In 1974 verscheen zijn eerste solo-cd.
Met bijna 70 jaar op de teller denkt Parker nog niet aan afbouwen. Ensembles en combinaties waar hij al jaren mee actief is, blijven zijn agenda vullen, naast eigen projecten, zoals zijn Electroacoustic Ensemble waarin verschillende generaties akoestisch spelende muzikanten en elektronica-artiesten elkaar treffen.
De eerste opname van het duo Parker-Lytton verscheen op de in 1971 uitgekomen compilatie ‘Not Necessarily "English music"’, twee jaar nadat Lytton (1947), die aanvankelijk jazz speelde, de overstap maakte naar de vrije improvisatie. In datzelfde jaar begon deze zijn eigen instrumenten te bouwen wat zich ook nu nog laat horen in Lyttons muziek. Het gebruik van allerlei niet met muzikale doeleinden gefabriceerd materiaal en het aanwenden van elektronica stellen hem in staat een heel eigen klankenpallet aan te spreken. Hiermee vormt hij een gedroomde tegenspeler voor Parker die het reguliere vocabularium van de sax uitbreidt met diverse blaas- en speeltechnieken.
En of het op 30 maart 2013 in De Singer te horen was dat Evan Parker en Paul Lytton elkaar al lang kennen. Alsof ze het elke dag doen, zo leken de twee elkaar aan te voelen, tot op het einde van de tweede set toe, toen het publiek getrakteerd word op een toegift.
De aanzet werd gegeven door Lytton met allerlei onschuldig en weinig traditioneel percussiemateriaal en elementaire elektronica de technologie net iets meer bovenhaalde dan eerder tijdens de set. Met abstracte, zingende, vervormde en verbogen klanken knutselde hij een spacy klankkader ineen waartegen Evans’ sopraansax heel licht bewoog. Aanvankelijk leek deze laatste amper te blazen. Het holle en lichte geluid werd dan ook na enige tijd haast opgeslokt door Lytton, maar net toen de sax helemaal leek te verdwijnen, wrikte die zich los door net iets steviger aan te zetten en het geluid een tikkeltje meer volume en profiel te geven.
Het was het signaal voor de twee om meer beweging in de soundscape te brengen, echter zonder dat die openscheurde. Als onder een glazen stolp bleven de twee gevangen zitten, hoewel er door een nog wat toegenomen dynamiek kapjes in het geluid leken te komen. De schilfers en sneetjes klank die daarvan het gevolg waren bleven echter binnen de door Lytton en Parker gestelde grenzen.
