Op zijn website huldigt de Belgische percussionist Eric Thielemans de “No CV policy” van Diego Chamy die stelt dat informatie in een biografie artistiek misleidende kan zijn en dat de artiest in kwestie het best gekend kan worden door zijn of haar werk. Wie daarom meer wil weten over Eric Thielemans’ muziek kan terecht op zijn website. Muziekliefhebbers die toch wat korte duiding wensen, mogen weten dat Thielemans (geboren in 1969) oorspronkelijk een klassieke percussieopleiding kreeg, maar nog tijdens deze studie de overstap maakte naar de jazz en de geïmproviseerde muziek wat hem richting de Antwerpse Jazz Studio en Dré Pallemaerts dreef.
Thielemans was als drummer te horen met Jean-Yves Evrard, Rudy Trouvé, Josse De Pauw, Jozef Dumoulin (Lidlboy, Jozef Dumoulin Trio), Tim Vanhamel (Coca-Cola met God), het Ben Sluijs Quartet en Mâäk’s Spirit. Hij treedt ook geregeld solo op.
Over de audio
Dat Thielemans zich graag buiten de bekende paden van de jazz en eigenlijk ook de geïmproviseerde muziek beweegt, is overvloedig te horen op dit soloalbum. Vooral wanneer hij de nadruk legt op geluid en aan de slag gaat met veel minder gehoorde klankmogelijkheden van instrumenten, creëert hij een heel eigen wereld. Zo ook in ‘Tears of Madonna’ waarvoor Thielemans alleen gebruikt van een grote trom (orkestformaat) en rubberen balletjes.
De track begint me zacht gedonderd waaruit steeds opnieuw zoemtonen naar voor komen, nu eens op de ene frequentie, dan weer op een andere, alsof een naderend onweer overgaat in “echte” noten. Geleidelijk aan worden de zoemtonen luider tot ze tenslotte dreunende proporties aannemen en ze het kelderregister van de speakers van de geluidsinstallatie waarop de track wordt afgespeeld aan een grondige kwaliteitstest onderwerpen. Wanneer deze aanrollende klanken in elkaar overgaan wordt de impact van ‘Tears of Madonna’ maximaal en is het gedonder continu.
Meer over Eric Thielemans
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
