Eric Sleichim (Eric Michiels) werd geboren in 1958 en studeerde aan de conservatoria van Brussel en Luik. Zijn eerste grote entree op de muziekscène doet hij met Maximalist!, een groep die hij in de jaren '80 oprichtte, samen met Thierry De Mey, Peter Vermeersch en Walter Hus. De groep leverde onder andere muziek voor de eerste producties van Anne Teresa de Keersmaeker en Wim Vandekeybus en heeft zodoende ook een belangrijke rol vervuld buiten de muzikale wereld, iets wat in de muzikale activiteiten van Sleichim een refrein zou worden.
In 1988 zag Blindman (Bl!ndman) het levenslicht, een saxofoonkwartet dat zich gretig op nieuwe speeltechnieken stortte en dat een ideaal vehikel zou worden voor de uitbouw van Sleichims muzikale universum. Niet in het minst als componist, want naast zijn activiteiten als saxofonist schreef Sleichim heel wat muziek, vaak in samenwerking met andere kunstenaars: muziek voor stomme films, Documenta IX, het project Chambre d'Amis van Jan Hoet of voor een tentoonstelling rond Victor Horta. Midden jaren '90 richt hij zijn pijlen ook op multimediale voorstellingen, zoals de '7 Tijdelijke Autonome Zones' waarin Sleichim samenwerkte met onder andere Josse de Pauw, theatermaker Guy Cassiers, cyberkunstenaar Ulrike Gabriel en videokunstenaars, choreografen en muzikanten.
Daarnaast behield Sleichim zijn oor voor de muzikale traditie. In 1999 bewerkte hij Koraalpartita's van Bach voor Blindman, gevolgd door arrangementen van polyfone werken van de middeleeuwen en de renaissance. Hiervoor gebruikte Sleichim een delay-systeem, waardoor de vierstemmigheid van Blindman vermenigvuldigd kon worden tot een geheel van 36 stemmen. De elektronische inbreng is sindsdien een vaak terugkerend hulpmiddel geworden. In 2006 begon de residentie van Sleichim in Le Grame (Lyon), een instituut voor elektro-akoestisch onderzoek. Deze instelling hielp de componist/saxofonist bij het realiseren van 'Isotropes', een werk waar het befaamde koor Collegium Vocale Gent versmelt met Blindman. 'Isotropes' werd voor het eerst uitgevoerd op Festival de Saintes (2006).
Over de audio
'Isotropes de l'Ombre' is, ondanks de uitgesproken dissonante harmonieën, een stuk dat vooral de dromers onder de muziekliefhebbers zal kunnen aanspreken. Zoals wolkfanaten uren naar boven kunnen turen om te zien hoe hun geliefde studieobjecten steeds van vorm veranderen, zo kunnen hun muzikale tegenhangers zich in 'Isotropes' overgeven aan de vloeiend evoluerende contouren van de klank.
De ijle, onvatbare en spacey sound van het werk maken een vergelijking met Ligeti's 'Lux Aeterna' voor de hand liggend. Lange noten van het koor worden als monotone steppes voor de luisteraar uitgerold, opgestapeld en terug weggenomen. Zestien stemmen en vier saxofoons (perfect ingewerkt in de koorklank) bouwen zo een meer dan achttien minuten durend luchtkasteel dat slechts twee maal een schok krijgt: een keer wanneer een metalige saxofoonklank de boventoon voert, maar vooral op 11'25", wanneer er plots meer beweging komt in de koorpartijen en er melodische fragmenten lijken te ontstaan. Lijken, want componist Eric Sleichim laat de mistige esthetiek die het werk tot dan gedomineerd heeft snel terugkeren.
Meer over Eric Sleichim
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
