De Belgische rietblazer Joachim Badenhorst vertoeft graag in internationaal gezelschap. Hij woont ondertussen al enkele jaren in Brooklyn en maakt daar o.a. deel uit van Tony Malaby’s groep Novela, maar daarnaast is hij graag met muzikanten van het oude continent (al dan niet ook verhuisd naar de VS) actief. Voor Mogil zocht hij Ijslandse collega’s, voor Red Rocket Ierse, Rawfishboys is zijn duo met de Franse bassist Brice Soniano, in het Han Bennink Trio speelt hij samen met de Nederlandse drummer en de Deense pianist Simon Toldam en Os Meus Shorts is zowaar een Belgische groep.
In het trio Equilibrium treft hij Deense collega’s: gitarist Mikkel Plough en de in Zweden geboren zangeres en saxofoniste Sissel Vera Pettersen. Van dit trio (toen nog onder de naam Ploug-Pettersen-Badenhorst ) verscheen in 2009 het debuutalbum ‘Equilibrium’, een titel die voor de pas verschenen tweede plaat ‘Walking Voices’ tot bandnaam verheven werd.
‘Chagan’ staat geregistreerd als een compositie van de drie muzikanten en het mag gezegd: het stuk is een echte collectieve prestatie. In deze track is duidelijk te horen hoe geleidelijk en subtiel de muziek van Equilibrium evolueert, haast zonder dat de luisteraar het merkt. Tenzij dan wanneer het “te laat” is.
Het begin is strak afgemeten: basklarinet en akoestische gitaar (met gedempte snaren) spelen perfect simultaan een afgebakend ritme. Na goed 7 seconden valt Pettersen al hijgend in en wordt duidelijk dat de akkoorden in de gitaar geen rechtlijnig traject afleggen: het stuk dobbert harmonisch rond, waardoor er extra op details gewerkt kan worden. Zoals vanaf 0:13 wanneer gitaar en basklarinet uit elkaar drijven. Het blijkt deze laatste te zijn die daarvan de vruchten plukt, want Badenhorst neemt het voortouw en gaat melodischer spelen, waarbij hij zoetjesaan omhoog kruipt.
De rol van Pettersen die tot dan toe eerder aanvullend was, verandert plots wanneer ze vanaf 1:07 een twee, deze keer sissende laag aan het geheel toevoegt. Het is het teken voor Ploug om ook uit zijn schelp te kruipen en vanaf 1:17 laat hij zijn gitaarsnaren af en toe meer doorklinken om op 1:34 resoluut te kiezen voor een vinnig, haast funky slagritme.
Tegelijkertijd is ook Pettersen blijven aandringen en vanaf 2:18 (Pettersen gaat plots ook zingen) beginnen de twee Noord-Europeanen de basklarinettist te overspoelen. Badenhorst werkt niet tegen en trekt zich veilig terug in een lager register. Plougs gitaarritmiek wordt alsmaar levendiger en doet ‘Chagan’ helemaal openbloeien. Tot hij teruggrijpt naar de gedempte klank. Zijn slagritme mag dan heel wat energieker zijn dan in het begin, hij kan niet verstoppen dat het stuk op de terugweg is. Geleidelijk aan gaat de muziek naar een eindpunt, waarbij het lijkt alsof de klanken elkaar (en bijgevolg ook zichzelf) opslorpen.
