Enrico Pieranunzi is ongetwijfeld één van de beste pianisten die de Italiaanse, en bij uitbreiding Europese, jazzscene rijk is. Door de stijl van deze postbopper klinken duidelijk de invloeden van Bill Evans en Ennio Moricone door. De Romein bezit de kunst om poëtisch te zijn zonder te vervallen in zeemzoeterige gemeenplaatsen. Bovendien weet hij als geen ander om zijn extroverte virtuositeit te kanaliseren en brengt hij een fascinerende dynamiek voort die zijn soms erg lange lyrische zinnen een fris karakter geven. Op zijn laatste live-album 'Live in Japan' komt hij uit met een ritmesectie die tot het kruin van de huidige jazzwereld behoren: samen met ex-Bill Evansbassist Marc Johnson en drummer Joey Baron (o.a. bekend van zijn samenwerkingen met John Zorn) vormt Pieranunzi een drietal dat elkaar telepathisch aanvoelt. De energie en de inventiviteit die ze Japan ten berde brachten, is nagenoeg ongeëvenaard.
Over de audio
'Impronippo' is een vrije improvisatie van een dik kwartier die wordt afgetrapt door een organische solo van bassist Marc Johnson. Langzaamaan moeien de drums zich met een voorzichtige swing en zorgvuldig uitgekozen trommelslagen. Na twee minuten komt Pieranunzi er in met een gespannen akkoordenreeks die al snel ontaardt in zenuwachtige ritmes. De rollende, dissonante arpeggio's in de linkerhand botsen daarbij op de springerige rechterhandakkoorden. Zijn vaak uitgesponnen, uitgedachte melodieën worden ver weggestoken ten voordele van . Na een kleine vijf minuten schakelt Baron over op een snelle swing, waarin de geagiteerde rechterhand zich comfortabel in nestelt. Snelle, virtuoze zinnen weigeren zich neer te laten leggen en ratelen agressief door. Een minuut later probeert de Romein even wat rust in zijn spel te brengen door iet of wat rustigere aanslagen en een meer weemoedige toon te gebruiken, maar de energetische onderstroom van de improvisatie laat dat gewoonweg niet toe. De solo's zijn kort en baldadig en volgen elkaar snel op. Alles draait om energie en expressie. Tijdens de vingervlugge, melodische bassolo, slaagt Pieranunzi zich kalm te houden en reageert hij net als Baron gevat op de sprongen van Johnson. Wanneer het de beurt is aan de piano is de bevrijding hoorbaar en de onrust van de snel over en weer springende akkoorden voelbaar. Pieranunzi's hoge zinnen hameren door de storm heen naar een climax. Na twaalf minuten legt de Italiaan het nummer neer om ruimte te creëren voor de drumsolo van Baron. In de korte tijd dat hij daadwerkelijk alleen speelt, toont de Amerikaan dat hij met iets lomps als een drumstel ferme poëzie kan maken. De sfeer is ondertussen verandert naar dreigend en weemoedig. Johnson voelt dat naadloos aan en haalt zijn strijkstok boven om de rustigere outro in te zetten. De dreiging en agressie zullen echter nooit verdwijnen. De klagende, cerebrale klanken van de contrabas ebben weg tegen een achtergrond van imminente pianoakkoorden.
Meer over Enrico Pieranunzi, Marc Johnson, Joey Baron
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
