Emel Matholouthi had een afspraak met de geschiedenis, al was dat niet op haar eigen verzoek. Haar song ‘Kelmti Horra’, op een tekst van Amin El Ghozzi, mag een van de hymnes van de Tunesische revolutie genoemd worden. Zelf zong ze het nummer in de rumoerige straten tijdens een manifestatie en haar opname dook op in revolutionaire kringen.
Zelf had de ondertussen in Parijs verblijvende Tunesische graag gezien dat haar album ‘Kelmti Horra’ (met daarop de befaamde titeltrack) als statement verschenen was tijdens het bewind van Ben Ali, maar het lange proces naar de afwerking van de cd en het uitbreken van de revolutie beslisten daar anders over. Niet dat Mathlouthi zo hoog opliep met de toenmalige machthebbers, integendeel. Actief in metal- en gothicbands om pas daarna over te stappen op Arabische, maatschappijkritische songs, is ze nooit het troetelkind van de powers that be geweest.
De combinatie van traditionele muziek met moderne elektronica is zelden geslaagd te noemen. Al te vaak gaat het om een wanhopige poging om de traditie te updaten, of om elektroneuten die op zoek zijn naar een artisanaal imago. Gelukkig heeft Emel Mathlouthi hier op ‘Kemti Horra’ op geen enkel moment last van en op ‘Hinama’ (“wanneer” of “als”) al helemaal niet. De samples van traditionele percussie mengen mooi met de elektronica en de akoestische strijkers.
Zelf is Mathlouthi op Hinama te horen op gitaar, viool, als zangeres en als beatboxer. Ze krijgt de steun van viool, altviool, cello, extra zangstemmen en vooral de elektronica van Wise Washington. Met deze bezetting kan ze de bezwerend kronkelende melodie in verschillende arrangementen plaatsten waardoor de intensiteit van de track permanent opgevoerd wordt. Wanneer halverwege de beats dan binnenvallen is dat niet meer dan de volgende, logische stap in de muzikale ontwikkeling, net zoals het terugplooien op louter stem en soundscape een beklijvend slot vormt.
