"De wonderen zijn de wereld nog niet uit", zo hoort men een goedgelovige af en toe eens mompelen. Iemand heeft het dan over de onbaatzuchtigheid van Moeder Teresa, een ander is al meer dan tevreden wanneer een standaardwerk uit het klassieke repertoire nog een keer op een joviale manier wordt uitgevoerd, liefst door een muzikant zonder het parfum van oude schimmelkaas. Paul Watkins, dirigent maar vooral cellist, is zo iemand. Laatst dook hij diep onder in de wereld van Edward Elgar, en jawel: diens celloconcerto kan, zelfs in het post Jacqueline du Pré-tijdperk, nog altijd aankomen als een mokerslag.
Wie was Edward Elgar? De Britse meester van de bombast, een miskend genie of een componist die het vooral moest hebben van vlagen genialiteit? De meningen lopen nogal uiteen, maar een ding is zeker: zijn oeuvre geniet, buiten de clichés om, niet bijster veel bekendheid. Daar probeert dirigent Sir Andrew Davis samen met de BBC Philharmonic verandering in te brengen. In Elgars celloconcerto blijven orkest en dirigent nochtans opvallend aan de vlakte, wat niet kan gezegd worden van Paul Watkins zelf. Reserves worden radicaal opzij geplaatst vanaf de eerste solistische ontboezeming, en vanaf dan wint de uitvoering alleen maar aan intensiteit. Nochtans haalt Watkins daarvoor geen heksentoeren uit: wel neemt hij ook de zachtmoedigheid van het concerto voldoende in acht, waardoor zijn uitvoering er een wordt met buitengewoon veel nuances en kleurschakeringen.
