De Nederlandse altvioliste Ig Henneman kwam via de piano en de viool bij haar huidige instrument terecht. Ze kreeg een klassieke opleiding en speelde jarenlang freelance in klassieke orkesten en ensembles. In de jaren ’70 verkende ze andere muzikale domeinen als muzikante en componiste van de popgroep FC Gerania. De grote ommekeer kwam op haar veertigste toen ze een eerste groep onder eigen naam oprichtte: het Ig Henneman Kwintet, waarvan een jaar later een album verscheen. Later werd haar werkterrein verruimd met een tentet, een strijkkwartet, het Queen Mab Trio en andere bezettingen. Ig Henneman stond aan de wieg van de organisatie Wig, die later uitgebreid werd met het gelijknamige platenlabel, waarop onder andere de albums van Hennemans eigen bands verschenen.
De artistieke leiding van de stichting Wig deelt Henneman met klarinettist en saxofonist Ab Baars met wie ze vaak samen te horen was: in diverse ensembles en in duo. Baars (1955) begon op vijftienjarige leeftijd als saxofonist en studeerde later aan het Rotterdams conservatorium en in New York bij John Carter. Sinds 2005 speelt Baars ook shakuhachi (Japanse bamboefluit).
Hij is een vaste gast bij het ICP Orkest en speelt daarnaast hoofdzakelijk met zijn eigen trio dat bestaat uit Baars, bassist Wilbert de Joode en drummer Martin van Duynhoven. Dit basisdriemanschap wordt af en toe uitgebreid met extra musici. Zo passeerden in het verleden o.a. Steve Lacy, Roswell Rudd en Ken Vandermark. Met deze laatste nam het collectief ‘Goofy June Bug’ (2008) op. Zijn laatste release is het soloalbum ‘Time to do my Lions’ dat in 2010 verscheen bij Wig.
Als delicate evenwichtsoefening kan ‘Grigio Perla per Noguchi’ tellen. Hoe zacht en omfloerst Henneman en Baars ook spelen, nergens is er een moment dat de ene de andere overspeelt. Henneman blijft weg uit de wereld van de “zuivere” tonen en beperkt zich tot spokende, ruisachtige klanken. Baars laat de Europese rietinstrumenten even voor wat ze zijn en is te horen op de Japanse shakuhach: een ideale kleur voor de zachte en brede klank van het stuk.
In het begin beperkt Baars zich tot het spelen van tooncentra, waarbij hij bepaalde basistonen poneert om ze dan voorzichtig los te laten. Geleidelijk aan evolueert hij naar meer melodisch spel, voor Henneman het signaal om nog ijler te klinken. Op het einde lijkt de shakuhach dan vrij rond te zweven in het luchtledige, waarbij de altviool een zachte nevel rond het blaasinstrument wikkelt.
‘Grigio Perla per Noguchi’ werd opgenomen in juli 2006.
