Er zijn muzikanten die koste wat het kost een bepaald label willen opgekleefd krijgen. Vreugde alom wanneer critici en platenzaken een hunner albums in de juiste vergaarbak weten in te delen. Daarentegen zijn er musici die zich geen zier interesseren voor etiketteringen. Didier Laloy en Tuur Florizoone zijn twee zo'n mensen, die muziek maken omwille van het verhaal en het zich zonder pretenties laten welgevallen dat termen als jazz, folk en wereldmuziek in een en dezelfde volzin met hun creaties worden geassocieerd. Precies de ingesteldheid van muziek te willen maken om mensen te ontroeren en onderwijl plezier te maken, maakt van hun laatste samenwerking op cd een plaat die een mens zou willen doodknuffelen.
Uiteraard hebben niet alle nummers die Laloy en Florizoone op respectievelijk diatonische en chromatische accordeon samen inspeelden een hoge aaibaarheidsfactor. Toch zijn het de melancholische ballades waarin beide muzikanten als geen ander kunnen aarden. 'Lisbonne' is een van die composities: als het ware een soundtrack bij een van Fernando Pessoa's dichtregels die door de smalle steegjes van Portugals hoofdstad spookt. De muzikanten creëren ook samen een puls als een hartslag en laten hun instrumenten al eens zuchten. En daarboven floreert een schimmige, troostrijke melodie, die de luisteraar denkbeeldig boven de stad uittilt...des hemels?
