Saxofonist Darius Jones debuteerde in 2009 met de bejubelde trioplaat ‘Man’ish Boy (A Raw & Beautiful Thing)’. Op zijn eerste album onder eigen naam trok de Amerikaan resoluut de kaart van de doorleefde, bluesy freejazz, wat bij liefhebbers en recensenten duidelijk in de smaak viel. Zijn tweede album ‘Big Gurl (Smell My Dream)’ gaat op diezelfde stilistische weg voort, hoewel de plaat met bassist Adam Lane en drummer Jason Nazary met een andere ritmesectie werd opgenomen.
‘Big Gurl (Smell My Dream)’ is het tweede deel van een muzikaal drieluik, dat in de loop van 2012 wordt vervolledigd met een kwartetplaat. De groep zal op dat derde album bestaan uit Darius Jones op altsax, pianist Matt Mitchell, bassist Trevor Dunn en drummer Ches Smith.
‘Michelle Heart Willie’ is een van de tragere stukken op het album en kan met enige overdrijving een ballad worden genoemd. Wie hier bijgevolg een zoetgevooisde saxklank verwacht komt echter bedrogen uit want Jones laat zijn instrument janken, snikken en huilen. De basfiguur die het stuk inleidt zet meteen de ietwat droevige toon. Jones doet daar met zijn sax nog een schepje bovenop door trage glissandi te gebruiken die naar de “juiste” toon leiden. Doorheen ‘Michelle Heart Willie’ klinkt de saxofonist afwisselend zelfzeker en wanhopig. Zijn solo’s zijn dan wel met volle overtuiging, tot een happy end leiden ze nooit.
