Daniel Johnston: cult, camp of charlatan? De Amerikaanse singer-songwriter en grafisch kunstenaar heeft fervente voor- en tegenstanders. Dat tot de eerste categorie muzikanten als Mark Linkous, David Bowie en Kurt Cobain behoren of behoorden heeft ongetwijfeld bijgedragen tot zijn bekendheid. Zijn wankele gezondheid en soms bizarre gedrag (Johnston is manisch depressief, werd hiervoor al meermaals behandeld en toert met zijn broer als steun en toeverlaat) is een andere factor die door sommigen aangewezen wordt als een factor voor zijn cultstatus.
Zijn eerste stappen in de muziekwereld werden vastgelegd in de jaren ’80 op enkele cassettereleases. Het zou echter jaren duren voor hij op grotere schaal bekendheid verwierf en zijn muziek ook op cd te vinden was. Een eerste stap hiervoor werd gezet in 1985 toen Johnston te horen was in een reportage die MTV maakte over de muziekscene in Austin, Texas. Sindsdien ging Johnstons naam meer en meer rond en hij werkte samen met muzikanten en producers als Mark Linkous (Sparklehorse), Jad Fair en Paul Leary (Butthole Surfers). In 2005 verscheen de documentaire ‘The Devil and Daniel Johnston’, volledig gewijd aan het leven van de songschrijver die blijft vertellen over gebroken liefdes, problematische miscommunicatie, comics en zijn voorliefde voor de Beatles.
Op ‘Beam Me Up!!’ is Johnston te horen samen met het Nederlandse instrumentale ensemble Beam.
Over de audio
‘Must’ werd reeds eerder door Johnston opgenomen op ‘Fear Yourself’ uit 2003, waarvoor hij de hulp kreeg van de onlangs overleden Mark Linkous. Het nummer valt uiteen in een herhaalde opeenvolging van strofe, overgang (eerste keer vanaf 0’43”) en refrein (1’10”) dat net iets te hoog gegrepen is voor Johnston. Het eerste deel wordt gedragen door een chromatisch stijgende en dalende baspartij die nauw aanluit bij wat het grote publiek kent als de basis voor het James Bond-thema.
Doorheen de twee keer dat de hele structuur van het nummer doorlopen wordt, wordt de orkestratie geleidelijk aan opgebouwd. Markante momenten daarbij zin de extra strijkers die door de tweede strofe zweven (1’10”) en het wegvallen van de ritmische stuwing in de derde strofe (2’51”). Wanneer het aandringen later in de strofe dan toch terugkeert, geeft die niet uit op de overgang of het refrein, maar op een instrumentale verderzetting van de strofe, waarmee het nummer ook beëindigd wordt.
Meer over Daniel Johnston & Beam
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
