Wanneer de Amerikaanse synthesizer- , piano-, orgel en elektronica-artiest Craig Taborn in 1994 de jazzwereld betreedt, was dat niet bepaald als een wervelstorm. Als sideman bij James Carter was zijn bijdrage op diens 'JC on the Set' niet veel meer dan propere begeleidingsakkoorden en enkele voorzichtige solo's. Een jaar later klinkt hij in dezelfde band al veel vrijer en deze tendens heeft zich doorgezet. Het blijft bovendien ook niet bij klassieke jazz. Bij collega's als Tim Berne, Steve Coleman, Dave Douglas, Suzie Ibarra, Roscoe Mitchell komt hij in situaties terecht die verder en verder van de bekende jazzlijn afwijken. Nog meer de andere kant op wandelt hij met technopionier Carl Craig in diens Innerzone Orchestra. Of het nu gaat om elektronische klanken, vrij spelen of complexe ritmische en metrische structuren: de invloeden van haast al deze muzikanten zijn op 'Junk Magic' terug te vinden.
Craig Taborn (p, key, prog); Mat Maneri (v); Aaron Stewart (ts); David King (d)
Over de audio
'Junk Magic' is het titelnummer en tegelijkertijd de openingstrack van Taborns recentste cd. Het laat meteen horen waar het hele schijfje naar toe gaat: stapelingen van ritmisch totaal onafhankelijke lagen tot een hallucinant geheel waarbij begin, einde, links en rechts vervagen in het (zoete) rookgordijn dat Craig Taborn en zijn kompanen optrekken. De combinatie van elektronica, keyboards en akoestische instrumenten klinkt hier bijzonder organisch en slaagt er in alles op een wonderbaarlijke wijze in één geheel te laten passen. Vooral de manier waarop viool en tenorsax met elkaar mengen is zelden gehoord. Wat deze track aan duidelijkheid en dansbaarheid mist, compenseert die met een desoriënterende schoonheid. Hoofdtelefoon noodzakelijk.
Meer over Craig Taborn
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
