Voor de Braziliaanse zangeres-componiste-actrice-model Cibelle begon het allemaal op zesjarige leeftijd, toen ze op het conservatorium van São Paulo belandde voor muziek- en acteerlessen. Of misschien toch niet helemaal, want de klassieke muziekopleiding leek niet meteen haar natuurlijk biotoop te zijn. Cibelle wilde liever intuïtief muziek maken, alleen bleek dat op haar jonge leeftijd nog niet meteen een schot in de roos te zijn. Ze veranderde dan meer het geweer van schouder en stortte zich op het volleyballen. Toch bleek, ook tijdens deze periode van sportieve activiteit, de muzikale lokroep te sterk en via via vond Cibelle alsnog de weg naar de podia, als zangeres, actrice en model.
Op een avond belandde ze op het podium in het gezelschap van de producer Suba, die graag een traditionele Braziliaanse geluid mengt met elektronica. Dat bleek ook Cibelle's kopje thee en in 1999 was ze te horen op Suba's 'São Paolo Confessions'. Wat mogelijk een vruchtbare tandem had kunnen worden, werd nog datzelfde jaar afgebroken door een brand, waarbij de producer om het leven kwam. Zijn geest had Cibelle echter genoeg aangestoken opdat ze zelf verder op weg zou gaan en in 2003 verscheen haar titelloze debuut, opgedragen aan Suba en grotendeels geproduceerd door Apollo. Voor de opvolger van deze cd was het wachten tot in april 2006, want het realiseren van 'The Shine of Dried Electric Leaves' kostte Cibelle niet minder dan 18 maanden. Gedurende die periode sleutelde de Braziliaanse aan de tracks, die met haar mee pendelden tussen haar huidige woonplaats Londen en haar vroegere thuishaven São Paulo. Onderweg verzamelde ze een indrukwekkende reeks gastbijdragen van producers en muzikanten: Mike Lindsay (Tunng), mixer Yann Arnaud (Air, Sebastien Schuller), zanger-fluitist Seu Jorge, het nieuwe folkicoon Devendra Banhart en Spleen (CocoRosie).
Over de audio
'Mad Man Song' is zondermeer één van de meest markante songs op 'The Shine of Dried Electric Leaves'. De track werd gerealiseerd met een minimum aan middelen en personeel. Jérémie Sebban is hoorbaar op bas, Spleen en Cibelle zijn te horen als vocalisten, waarbij de eerste ook de rol van de human beatboxer op zich neemt. Het meest opmerkelijke is echter de instrumentale achtergrond die opgetrokken is uit ritmisch getik van lepels, suikerklontjes en koffietassen. Voor een vleugje jazzy zorgen de soms wat gebroken stem van Cibelle en de jazzy akkoorden waarin diezelfde stem gestapeld wordt.
Meer over Cibelle
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
