Bij veel jazzliefhebbers mag hij dan geen grote bekendheid genieten, voor jazzkleppers als Mal Waldron, Brad Mehldau, Lee Konitz, Richard Galliano, Tony Scott, Steve Grossman of Louis Sclavis is (of was) de Portugese bassist Carlos Barretto (°1957) geen onbekende. Toch zijn deze indrukwekkende referenties niet de kern van zijn carrière. Barretto leidt namelijk diverse eigen ensembles of werkt als solo-artiest waarbij zijn handelsmerk die overdonderde sonoriteit is die iedereen wegblaast. Al speelt hij steevast zacht, met zijn technisch meesterschap en ritmische souplesse is hij heer en meester in elke situatie. Als weinig anderen slaagt hij er daarbij nog in het instrument te doen zingen. Gekoppeld aan goed doordachte en meer dan eens verraderlijke composities levert dit steeds muziek op die zeker zo spannend als mooi is. Muziek die er vlot ingaat, maar de luisteraar later een klop bezorgt.
Zijn vast trio met Mário Delgado (g) en José Salgueiro (d) wordt op 'Lokomotiv' aangevuld met François Corneloup op baritonsax.
Over de audio
Of 'Lokomotiv' uit de gelijknamige cd verwijst naar de locomotiefstijl van Barretto's inleiding op dit nummer is niet met zekerheid geweten. Mocht dit zo zijn dan kan meteen gezegd worden dat het hier zeker niet om een diesel mag gaan. Met zijn warme en gigantische sonoriteit komt de Portugese bassist binnen en gooit hij er meteen de pees op. Niet dat de zaak ook maar ergens gaat exploderen, want daarvoor is het dit kwintet te veel om de beheersing te doen. Alles is ragfijn en subtiel gespeeld, als waren ze bang om mekaar voor de voeten te lopen. Dit betekent dan weer niet dat het nummer 'sympathiek' klinkt. Hoekige ritmes, vervormde saxgeluiden en de steeds onvoorspelbare gitaarkronkels en –vlagen houden de muziek heel scherp zodat een niet-oplettende luisteraar hier gegarandeerd zijn/haar vingers aan zal snijden.
Meer over Carlos Barretto
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
