Als het verhaal dat de ronde doet waar is, dan troffen gitarist Arnaud Vial, violist Hugues Payen en bassist Charles Delaporte elkaar toen hen gevraagd werd muziek te maken bij stille pornofilms. Zoals wel meer in die business kwam van het een het ander en het gelegenheidsproject werd een vaste band die anno 2012 bestaat uit zeven muzikanten met naast het eerder genoemde drietal ook zangeres Colotis Latoya Zoé, elektronicaman Antoine Toustou, klarinettist Camille Chapelière en vibrafonist Paul-Marie Barbier.
In 2007 belandde de band voor het eerst op een festival. Dat het uitgerekend het Festival Django Reinhardt in Samois sur Seine was, mag niet verbazen, gelet op de voor de band typerende mix van zigeunerswing, bigbandsamples, filmstrijkers, croonerstemmen en electrobeats. Een jaar later verscheen de eerste titelloze plaat van Caravan Palace en in 2012 lieten ze opvolger ‘Panic’ op de wereld los.
In ‘The Dirty Side of the Street’ lijkt Caravan Palace in twee dimensies te werken. Aan de ene kant is er de compositie zelf die bestaat uit een hoofdpatroon dat afgewisseld wordt met een B-deel en een stijgend brugje. Aan de andere kant wordt er gespeeld met verschillende elementen, waarvan de pompende electro, aangevuld met een snel swingende drums er een is en de akoestische instrumenten en samples (piano, gitaar, vervormde stemmen, klarinet, vibrafoon) een ander.
Door de verschillende delen in steeds wisselende arrangementen te laten horen, wordt ‘The Dirty Side of the Street’ een nummer dat misschien niet echt van richting verandert, maar wel continu bijgestuurd wordt.
