Bruno Pronsato (echte naam: Steven Ford) kwam via de nodige omwegen tot de elektronische muziek. Als liefhebber van dodecafone muziek en drummer bij de speed-metalgroep 'Voice of Reason', duurde het tot 1999 voor hij onder de naam Bobby Karate de stekker echt instak. Als Karate is zijn albumlijst beperkt tot welgeteld een plaat: 'Hot Trips, Cold Returns' uit 2003. Datzelfde jaar verscheen echter ook de 12" 'Read Me', zijn debuut als Bruno Pronsato. Het album 'Silver Cities' (2004) wekte interesse bij diverse labels en in de jaren die volgende verschenen er opnames bij o.a. Hello? Repeat en Telegraph. In 2009 zette hij tenslotte de stap naar het opzetten van een eigen label, Thesongsay, waarop hij meteen 'The Make Up, The Break Up' uitbracht, een track van niet minder dan 38 minuten.
Over de audio
Dat 'What They Wish' het vooral goed doet onder de hoofdtelefoon, is niet zo verwonderlijk. Hoe gelaagd de track geleidelijk aan ook wordt, het verfijnde van Pronsato's productiestijl blijft de volle negen minuten als een sluier over de muziek liggen. Die verfijning betekent in dit geval niet "weinig" klank, maar eerder dat de track opgebouwd wordt uit kleine of zachte elementen.
Opvallend daarbij is het gevoel voor detail waarmee Pronsato tewerk gaat. Zo bestaat het vingerknipgeluid dat snel hoorbaar wordt, niet uit een knip, maar uit twee die bovendien net niet samenvallen. Idem voor het handgeklap dat later in de track opduikt. Op de achtergrond golft een onderbuikklank met een vage melodische vorm, als een doorschijnende gelatineconstructie waarvan de grenzen wel afgebakend, maar tegelijkertijd ook flexibel zijn. Op de echte melodie is het even wachten, tot in het middenregister de basisriff opduikt.
Geleidelijk aan wordt de track bijgewerkt met minuscuul geratel en andere auditieve stofjes die soms amper opvallen, zeker bij een beluistering met ook maar de minste omgevingsgeluiden. Hier en daar injecteert Pronsato een stevige drumsample, maar voor de luisteraar de handjes in de lucht kan gooien, wordt deze ambiancemaker alweer vakkundig de mond gesnoerd.
Ver voorbij halfweg is er dan toch een dramatische wending, in de vorm van de binnenkomst van de piano. Opmerkelijk daarbij is, dat het hier niet om een loop gaat, maar om een partij die geleidelijk aan uitgebouwd wordt en zo steeds rijker gaat klinken, om vervolgens terug te plooien, te verdwijnen en later weer op te duiken. Ook hier laat Pronsato horen dat zijn gedetailleerd klankgebruik een muzikale meerwaarde is. Althans voor de luisteraar die de tijd neemt om zijn muziek te laten doordringen.
Meer over Bruno Pronsato
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
