Dat Conor Oberst, de singer-songwriter achter Bright Eyes, een bezig bijtje is, is niet nieuw. Oberst is een opvallende figuur in de indiescène. Als veertienjarige frontman van Commander Venus werd hij in 1994 de eerste kindster binnen het genre. Toen de groep het na twee albums voor bekeken hield, betekende dit echter niet het einde van zijn prille carrière. Het label Saddle Creek had immers het levenslicht gezien en bood Oberst een mooi platform voor een nieuw project: Bright Eyes. Het concept was vrij eenvoudig: een gezonde dosis speelsheid, eenvoudige instrumentatie en Obersts ietwat vreemde stem vormden de basis voor hun folky indiepop. Inmiddels zijn we tien jaar later en is Oberst nog steeds maar 24. Hij heeft in tussentijd echter niet stilgezeten. 'I'm Wide Awake, It's Morning' en 'Digital Ash in a Digital Urn' zijn respectievelijk zijn vijfde en zesde album als Bright Eyes. 24 en al een achttal platen op het palmares, het is de meeste muzikanten niet gegeven – en dan laten we nog een aantal zijprojecten en EP's buiten beschouwing.
De folkplaat 'I'm Wide Awake' is al een jaar oud, maar Oberst wou eerst zijn digitale project 'Digital Ash in a Digital Urn' voltooien voor hij het album uitbracht. Dit jaar besloot hij dan maar beide albums tegelijk uit te brengen. De twee platen hebben nochtans een heel verschillend karakter, waarin zijn herkenbare stem de enige constante is. Al ligt 'I'm Wide Awake' in het verlengde van zijn vroeger materiaal, Bright Eyes laat zich toch van een meer volwassen kant zien: de productie is tot in de puntjes verzorgd, de nummers worden goed uitgewerkt en de medewerking van een legendarisch countryzangeres als Emmylou Harris verhoogt de geloofwaardigheid van zijn folk. Speelsheid lijkt te hebben plaatsgemaakt voor vakmanschap, wat hem echter zeker niet belet om een eigenzinnig artiest te blijven. Of zoals hij het in 'Road To Joy' uitdrukt:
"Let's fuck it up boys, make some noise." Anderzijds lijkt hij zo wel een manier te hebben gevonden om een breder publiek met zijn neofolk en indiepop kennis te laten maken. En dat mag zeker geen verwijt zijn.
Wie beide albums met elkaar wil vergelijken, kan best ook nog eens een kijkje nemen op de site van Saddle Creek, waar van ieder album twee nummers online staan.
Over de audio
'We are Nowhere and It's Now' is één van de drie nummers die hij met Emmylou Harris in Nashville heeft opgenomen. Het nummer begint als een klassieke folksong. Een traag walsritme, getokkelde gitaar, een banjoriedeltje en eenvoudig maar creatief drumwerk leiden het nummer in. Conor Oberst houdt het zeer sober in dit nummer: zijn beverige, getormenteerde stem klinkt zacht en ingehouden. In het refrein valt een al even ingetogen Emmylou Harris in. Het eigen karakter van de twee stemmen werkt uitstekend en laat het refrein krachtig klinken. Mede dankzij haar intermezzo gaat het nummer op geen enkel moment vervelen. Maar ook het gevarieerde geluid, waarin volle stukken met sobere worden afgewisseld, zit daar voor veel tussen. De akoestische sound van het nummer klinkt bijzonder helder en warm, met een extra pluim voor het uitstekende trompetwerk van Nate Walcott. De song is tot in de puntjes afgewerkt, iets wat bij ouder werk van Bright Eyes zeker niet altijd het geval was. Een knap staaltje eenvoud en een prachtige song.
Meer over Bright Eyes
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
