Toen Bellowhead als headliner van het Oxford Folk Festival 2004 een eerste concert gaf, kenden de bandleden elkaar goed en wel twee dagen. Het idee voor de elfkoppige formatie was ontstaan bij het duo John Spiers en Jon Boden. Enkele hen bekende strijkers en een blazerssectie die ze via percussionist Pete Flood op het spoor gekomen waren, werden aangevuld met Benji Krikpatrick op diverse tokkelinstrumenten, Spiers zelf op squize boxes en Boden als zanger-violist. Zo begon het indrukwekkende succesverhaal van een band die goed een jaar na de oprichting (en een jaar voor het verschijnen van het eerste album ‘Burlesque’) twee nominaties in de wacht sleepte voor de BBC 2 Folk Awards. Die voor beste live act rijfden ze binnen, iets wat ze in de volgende jaren nog meermaals zouden doen.
‘Broadside’ uit 2012 is het vierde album van de groep (die ook al twee live-dvd's uitbracht) en laat een stevige band horen. Het songmateriaal bestaat traditiegetrouw Engelse folksongs en zelf geschreven dansstukken, maar onder leiding van producer John Leckie zorgen overdubs voor een imposant geluid, zonder dat de nummers onder hun eigen gewicht bezwijken.
Zoals de meeste nummers op ‘Broadside’ en de andere Bellowhead-cd’s is ook ‘Lillibulero’ een Engelse folksong, in dit geval eentje waarvan de melodie mogelijk van de hand van de Britse barokcomponist Henry Purcell (bekend van o.a. de opera ‘Dido and Aeneas’) is. Bij momenten legt arrangeur Jon Boden de folkroots van het stuk bloot, maar vooral in de grootser klinkende passages meet hij de muziek orkestrale dimensies aan. Zo krijgen de verschillende strofes, refreinen en bruggen vaak een ander arrangement, waarbij de kleine, grotendeels instrumentale tussenstukken voor een knap gecreëerde, ongemakkelijke spanning zorgen.
De tekst vertelt het verhaal van een oude boer die zijn vrouw moet afgeven aan de duivel, maar ze later (al dan niet tegen zijn zin) terugkrijgt. De reden is in niet mis te verstane bewoordingen te horen op het einde van het nummer.
