Naar goeder trouw brengt pianist Uri Caine om de vier jaar een album uit met zijn groep Bedrock. Bedrock is Caine's nostalgische uitstapje naar de jazz-rock van de jaren '70 en '80. Met vaste leden Zach Danziger en Tim Lefebvre bewijst Caine ook nu weer de muzikale waarde van zijn komische groep. Het nieuwste album 'Plastic Temptation' zwalpt vrolijk heen en weer tussen verschillende stijlen en sferen, maar humor en een hoogst originele visie op jazz blijven de vaste troeven. Wie allergisch is aan kitsch mag Bedrock mijden, maar wie met gevoel voor relativering naar jazz kijkt, zal aan 'Plastic Temptation' ongetwijfeld vele uren luisterplezier overhouden. De luisteraar valt letterlijk van de ene verbazing in de andere, terwijl de muzikanten de heerlijke tracks moeiteloos aan elkaar rijgen.
Over de audio
'Count Duke' is één van de meest conventionele nummers op 'Plastic Temptation'. Centraal staat een heerlijke groove, waar Uri Caine bijzonder ongecompliceerd op improviseert. Gevoelsmatig weet hij de noten perfect te kiezen en hoewel deze uit de hand gelopen jam-sessie erg voor de hand ligt, klinkt ze nergens voorgekauwd. Bij het eigenlijke begin van het nummer (0'10") voegt drummer Zach Danziger al subtiel enkele tegentijden in, zodat het logische ritme meer diepte krijgt. Er ontstaan eigenlijk twee lagen boven elkaar, waarbij de ene laag de andere niet uitsluit, maar juist versterkt. Tot Uri Caine invalt met het catchy thema (0'18"), had het nummer net zo goed van een moderne hip-hop-artiest kunnen zijn, zo trendy klinkt de openingsbeat. Het valt trouwens op dat de percussie subtiel blijft uitbouwen: omstreeks 0'28" voegt Danziger nog een element toe aan de begeleiding. Ook Uri Caine heeft zijn partij trouwens van muzikale commentaar voorzien: de weelde aan secure piano-tussenvoegsels kan haast niet op. Dat levert misschien een gemaniëreerd geluid op, maar het verheft 'Count Duke' anderzijds boven het stereotiepe niveau uit. Bij 0'45" legt Danziger nog een extra laagje percussie, waardoor het nummer steeds meer vaart krijgt. Uri Caine mag zijn kunsten demonstreren vanaf 1'12. Zijn improvisatie is heerlijk virtuoos, maar niet overdadig. Het kleine intermezzo omstreeks 1'39 charmeert in zijn grappige eenvoud, waarna Caine zijn verhaal ook een dramatische kant geeft. Hij blaast de feeling van het nummer niet op, maar zet zonder pretenties een doorleefde partij neer. Vooraleer de terugkeer naar het thema een feit wordt, mag Caine nóg eens uit de bol gaan: zijn korte gebazel (2'31") kan moeilijk anders dan als mop bedoeld zijn. Het einde van het nummer krijgt nog een "vettig" tintje eenmaal Danziger een zwaardere groove neerlegt (3'11"). Caine slaat alweer aan het improviseren, maar het abrupte einde onderbreekt een heropflakkering van de energie. 'Count Duke', een nummer in de stijl van de hip-hop-bewerkingen van pianisten Vijay Iyer en Jason Moran, heeft qua geluid geen soortgelijke tegenhanger op 'Plastic Temptation', maar op het album staan genoeg nummers die evenveel kracht en plezier in een even korte track bundelen. Wie dit kortom wel kan smaken, kan 'Plastic Temptation' eigenlijk blind kopen.
Meer over Bedrock
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
