Zoals zijn achternaam al doet vermoeden, is Baxter Dury de zoon van Ian
"Sex and drugs and rock 'n' roll" Dury. Hoewel hij vastbesloten was om
niet in de muzikale voetsporen van zijn vader te gaan, begon hij rond zijn dertigste met een gitaar in de hand nummers te schrijven. Hij maakte zijn zangdebuut op de wake van zijn vader, die in 2000 aan kanker overleed. Twee jaar later volgde zijn debuut, 'Len Parrot's Memorial Lift', waarop hij liet zien dat hij niet onder de erfenis van zijn vader leed. Hoekige indierock met tegelijk een charmant geknutseld kantje en donkere melancholie, ver weg van de 'Hit Me With Your Hit Stick' van zijn paps. Met deze 'Floor Show' daalt hij dieper af in de duisternis en zoekt hij nog meer naar een eigen geluid. Met een bijzonder fijn plaatje als resultaat.
Over de audio
'Lisa Said' is typisch voorbeeld van de gespletenheid van Baxters muziek. De vrolijke gitaarriedeltjes en een up-tempo beat wringen met de monotone stem, voortstuwende bas en algehele gelatenheid die de song uitstraalt. Het nummer lijkt ook voortdurend tegen de chaos te vechten, met galmende noise die het naar het einde toe steeds meer de bovenhand haalt. Baxter mag dan net zo min als zijn vader gezegend zijn met een fantastische stem, hij weet er wel de toon van het nummer mee te bepalen. Het drammende
"Lisa said: no one's standing next to me", zeker met de meergelaagde stemmen, krijgt iets desolaats en onvermijdelijk - het lijkt haast verkapte David Bowie.
Meer over Baxter Dury
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
