Hoewel het tijdperk van de meestergitaristen schijnbaar achter de mensheid ligt, blijven er enkelen de vaandel van gitaargebaseerde muziek hoog houden en weinig doen dat met meer volharding dan Axel Rudi Pell. Deze Duitse autodidact met een voorliefde voor Ritchie Blackmore (ex-Deep Purple, Rainbow) stelt de song centraal en laat gewoon op gepaste momenten de solo spreken. Hoewel het geheel ontegensprekelijk geworteld is in potige hardrock, kan ook metal en zelfs ballades komen aan bod. De afwisseling maakt dat Pell's albums zelden tot nooit saai worden en de songsmid waakt er gedurig over dat ieder met een liefde voor lekkere melodieën de spreekwoordelijke gading vindt. Zo ook op 's mans laatste wapenfeit 'Into the Storm', dat toch weer gebalder klinkt dan voorheen, met als een van de hoogtepunten 'Burning Chains'.
Dat de aftrap, compleet met opzwepende riff en succulent Hammondorgel eigenlijk doet denken aan Deep Purple, is geen toeval. Waar Pell zijn handtekening onder zet, zijn de licht afwijkende akkoorden die hij bezigt en die nauwelijks hoorbaar subtiele verschillen geven. Het tempo is snedig en 'Burning Chains' krijgt zo een smeuïge drive. Frontman Johnny Gioeli mag naar hartelust uithalen en zijn lekker rauwe zang valt super in de plooi op de rest. Het refrein is eenvoudig, maar snel meebrulbaar. In wezen is 'Burning Chains' niets meer of minder dan alweer een heerlijk stampend hardrocknummer, zoals er de laatste jaren helaas te weinig worden gemaakt.
