De viola d'amore, de altviool van de liefde, is een vrij onbekend klassiek strijkinstrument waarvan de herkomst nog steeds wat in het duister baadt. Het verschil met de huidige strijkinstrumenten is dan ook opmerkelijk. Leopold Mozart beschreef de viola d'amore in een van zijn studieboeken als: "een specifiek soort viool dat uitgesproken charmant klinkt in de stilte van de avond. Bovenaan is ze besnaard met zes darmsnaren [...], terwijl er onder de toets zes stalen snaren gespannen zijn die noch getokkeld noch gestreken worden maar daar enkel zijn om de toon van de bovenste snaren te verdubbelen en te verlengen". Door de aanwezigheid van deze zogenaamde "sympathiserende snaren" wordt een afkomst uit het Midden-Oosten of India niet uitgesloten. Het aantal snaren dat boven en onder de toets gespannen wordt durft wel eens te verschillen, maar het principe blijft steeds bewaard.
Over de audio
'Un ruisselet bien clair' is een lichte aria voor sopraan en viola d'amore van Anton Huberty. Deze 18de eeuwse componist van Vlaamse afkomst had in zijn jonge jaren zelf nog viola d'amore gespeeld in het orkest van de opera van Parijs. Hij was bijgevolg zeer goed vertrouwd met het karakter en de mogelijkheden van dit instrument. In dit zangstuk krijgt de viola d'amore zowel een begeleidende als een melodievoerende functie. Met een afwisselend gebruik van arpeggio's en vloeiende lijnen illustreert de viola d'amore het wispelturig stromende en kabbelende beekje. Overeenkomstig met de ideeën van tijdgenoot en filosoof Jean Jacques Rousseau bezingt de sopraan in deze aria de pure en zuivere esthetiek van de natuur. Zelfs de "zuchtjes van de liefde" zijn voor hem niet zoeter dan het beluisteren van dit helder klotsende stroompje:
"Ecoutez les cli cla clouc
cla cla cli cla clouc
Les Soupirs de l'amour
ne seriont pas plus doux.
Meer over Anton Huberty
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
