Het gaat Anathema voor de wind. De publiekslievelingen van doom- en gothmetalliefhebbers verkopen met hun huidige Europese tour zowat alle zalen uit. De Britten hebben dan ook geen angst zichzelf voortdurend opnieuw uit te vinden. ‘Falling Deeper’ is hiervan een prima bewijs. Met veel neoklassieke en akoestische ingrediënten en nauwelijks enige metalgitaar vertolkten de heren een aantal klassiekers uit hun rijke repertoire: een magische zet.
Heel deze plaat lijkt wel een droom, gevoed door een zesentwintig koppig strijkorkest, zwevende synthesizerpartijen, de warme stem van Daniel Cavanagh en de fabuleuze arrangementen van Anathema. En die droom krijgt pas in de afsluitende track, ‘Sunset of Age’ enige vaste grond onder de voeten. De song van meer dan zeven minuten opent erg ijl en zweverig, zoals het grootste deel van de plaat. Cavanagh laat aanvankelijk zijn zanglijnen zinderen in hoge registers, begeleid door indrukwekkende strijkermelodieën. Maar dan mag er ook een trage metaldrumpartij bij, die het geheel een heerlijk bombastisch effect geeft. Een fluit zorgt voor extra magie en de zanger klimt steeds hoger en begint haast aan een vocale smeekbede. Laag vibrerende violen geven een dramatische ondergrond waarna een indrukwekkend stukje hoge snaartovenarij volgt.
Halverwege valt de track een stukje in de diepte, zoals de titel aangeeft. De violen vallen weg en piano neemt over in een stukje intieme romantiek. En dan gaat alles nog een versnelling hoger. De hoogste snaren worden aangestreken, Daniel Cavanagh gaat over in mysterieus gefluister en het geheel lijkt stilaan van grond op te willen stijgen. Als kers op de taart komt na vijf minuten en voor de eerste en laatste keer op ‘Falling Deeper’ eindelijk een heerlijk zinderende metalgitaar opzetten in een kanjer van een climax. Het voelt aan als een bevrijding, het toppunt van dramatiek en onrecht. De gitaar gaat in ware competitie met de zesentwintig violen en het wordt een gelijke strijd die nog twee magnifieke minuten lang mag duren.
