Alvin Curran werd geboren in 1938 in, Providence, Rhode Island, studeerde piano, trombone en was als student in de weer met allerlei vorm van populaire muziek. Via Berlijn belandde hij in Rome waar hij met Frederic Rzewski en Richard Teitelbaum in 1966 aan de wieg stond van het improvisatiecollectief Musica Elettronica Viva. De geest van de jaren '60 had haar invloed op Currans muziek niet gemist, met in de jaren '70 soloperformances voor natuurgeluiden, stem, keyboards en diverse voorwerpen en een minimalistische schrijfstijl. In de jaren '80 was hij actief met concerten op meren en rivieren, in havens, steengroeven of openbare gebouwen of met muzikanten op verschillende locaties in Europa ('1985 – A Piece for Peace'). Vanaf 1987 begaf hij zich op het gebied van de computermuziek en enkele jaren later begon hij met het bouwen van geluidsinstallaties. Tegelijkertijd bleef hij muziek schrijven voor akoestische instrumenten, zoals de Inner Cities voor piano. Begonnen in 1993 is de reeks in 2005 toe aan haar 12de deel.
Pianist Daan Vandewalle studeerde aan het conservatorium van Gent (waar hij momenteel docent is), aan het Mills College in Californie bij Alvin Curran en debuteerde op het festival voor hedendaagse muziek Ars Musica in 1992. Zijn interesse voor en specialisatie in Amerikaanse hedendaagse muziek blijkt uit zijn repertoire met o.a. alle pianowerken van Charles Ives en de 'Sonatas & Interludes' van Cage. Toch is deze focus niet exclusief, want ook het integrale pianowerk van Mussorgski, alle Chopin-studies en de pianoconcerti van Ligeti en Lutoslawski werden reeds door Vandewalle uitgevoerd. Als ensemblemuzikant was hij ondermeer actief bij The Simpletones, Champ d'Action, en Sonic Youth en als improvisator was hij tegenspeler van David Moss, Fred Frith, Han Bennink, Chris Cutler en cellist Tom Cora.
Over de audio
'Inner Cities 10' (2003) is met meer dan 50 minuten veruit het langste opgenomen deel van de Inner Cities-reeks en werd door Alvin Curran opgedragen aan pianist Daan Vandewalle. Het overgrote deel van het werk laat duidelijk horen hoe minimalistisch Alvin Curran soms te werk gaat. Vertrekkende vanuit slechts twee noten die telkens in een ander ritme afwisselen en herhalen, gaat hij stelselmatig één noot aan de reeks bijvoegen. Hij laat deze ontwikkeling zo traag verlopen dat er 10 minuten overgaan voor de "melodie" uit 7 noten bestaat. Wanneer dat punt bereikt is begin Curran opnieuw, maar nu laat hij de ontwikkeling andere richtingen uitgaan door het introduceren van een echte melodie, jazzy akkoorden en op het einde zelfs een alles behalve minimalistisch, maar uiterst virtuoos slot dat bol staat van de razendsnelle arpeggio's en de romantische uitbarstingen.
De tweede ontwikkeling (dus na de eerste, uiterst trage opbouw) is hier te beluisteren. Curran spint het verloop dit keer niet zo lang uit, maar breekt het af, gaat werken met een herhaald begeleidingsmotief en last abruptere uithalen in.
Meer over Alvin Curran
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
