De Duitse pianist Alexander von Schlippenbach werd geboren in 1938 in Berlijn en studeerde aan de Staatliche Hochschule for Musik in Keulen, waar hij les volgde bij de componist Bernd Alois Zimmermann. In 1963 begon hij samen te spelen met Gunther Hampel en tussen 1964 en 1967 was hij te horen in het kwintet van Manfred Schoof. Een jaar voor hij dit ensemble verliet vormde hij het Globe Unity Orchestra, een ensemble waarmee hij meer dan 10 albums opnam en waarvan de (veranderende) samenstelling leest als een wie is wie van de geïmproviseerde muziek: Peter Brötzmann, Anthony Braxton, Toshinori Kondo, Steve Lacy, Paul Lovens, Evan Parker, Albert Mangelsdorff, Enrico Rava, Kenny Wheeler, Willem Breuker en vele andere.
Vanaf 1970 speelde hij in trio samen met Evan Parker en Paul Lovens en in de jaren '80 stampte hij het Berlin Contemporary Jazz Orchestra uit de grond, weer een ensemble met indrukwekkende namen met onder andere Misha Mengelberg and Aki Takase als extra pianisten.
In 2003 begon von Schlippenbach aan tour de force die hem in 2005 de German Record Critics Award zou opleveren. Met trompettist Axel Dörner, bassist Jan Roder, basklarinettist Rudi Mahall en drummer Uli Jennessen nam hij 'Monk's Casino' op, 3 cd's met alle songs van Theloniuos Monk. In datzelfde jaar legde hij als solopianist zijn 'Twelve Tone Tales' vast, twee cd's die – net als het Monkproject – verschenen op het Zwitserse label Intakt.
Over de audio
Als leerling van de Duitse componist Bernd Alois Zimmermann is de moderne klassieke muziek voor Alexander von Schlippenbach geen onbekend terrein. Als improviserend muzikant binnen kleine en grote ensembles maakt ook de jazz, in de breedste zin van het woord, deel uit van zijn vocabularium. 'Only Thing Left' uit het eerste deel van de 'Twelve Tone Tales' laat horen hoe vanzelfsprekend von Schlippenbach deze twee werelden weet te verzoenen. De atonaliteit die over het hele stuk hangt en de dikke dissonante akkoorden waaruit het geboren wordt, krijgen geleidelijk aan het gezelschap van de souplesse en het stromende van de jazz: nu eens eenstemmig, dan weer polyfoon. Hier en daar scheurt de pianist even langs een onvervalste hoempa-figuur en zorgt hij voor ritmische breuken die de muziek onvoorspelbaar, spannend en toch vanzelfsprekend houden. Want hoewel 'Only Thing Left' geregeld van gedaante en klankidioom verandert, gehoorzaamt de muziek perfect aan een eigen logica waardoor die nooit gezocht klinkt.
Meer over Alexander von Schlippenbach
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
