'Iron Wedding' is de tweede duoplaat van Aki Takase en Alexander von Schlippenbach, na 'Live in Berlin' uit 1994. Takase groeit op in Tokio, maar vanaf 1978 is ze in de VS te horen naast onder andere Lester Bowie en John Zorn. Sedert 1987 verblijft ze in Berlijn. Ze is een muzikante die de wereld van de dissonante en de vrije improvisatie verenigt met een sterk gevoel voor traditie. Zo nam ze reeds albums op gewijd aan composities van Eric Dolphy, Thelonious Monk, Duke Ellington, W.C. Handy, Fats Waller en Ornette Coleman.
Eenzelfde klankwereld is terug te vinden bij von Schlippenbach (1938, Berlijn) Hij studeerde aan de Staatliche Hochschule for Musik in Keulen, waar hij les volgde bij de componist Bernd Alois Zimmermann. Hij is actief als solist (o.a. op de indrukwekkende dubbel-cd 'Twelve Tone Tales'), maar ook in diverse groepen, zoals in zijn eigen improv-bigband Globe Unity Orchestra en diverse andere ensembles, waaronder een kwintet waarmee hij het volledige oeuvre van Thelonious Monk opnam.
Over de audio
'Circuit' wordt ingezet door Aki Takase in het rechterkanaal. Aanvankelijk speelt ze korte akkoorden, gegroepeerd in kleine eenheden. De samenklanken schuiven dichter op elkaar en zoeken stelselmatig andere registers op. Om de spanning verder op te drijven verlaat Takase na iets meer dan anderhalve minuut de akkoorden en schakelt ze over op dissonante clusters, waarmee ze het ingezette proces verder afwerkt, zodat uiteindelijk de samenklanken helemaal uit verband lijken te vliegen.
Na iets meer dan 10 seconden is in het linkerkanaal Alexander von Schlippenbach te horen met virtuoze, melodische lijnen en uithalen. Dat het hier niet gaat om in het wilde weg geslingerde loopjes is te horen op 0'23" wanneer hij zachtjes meezingt. Aanvankelijk zorgt hij voor klaarheid door duidelijke richtingen aan te geven (stijgend of dalend), maar later wordt er sneller afgewisseld waardoor de melodieën grilliger worden en lijken voorbij te flitsen. Tegelijkertijd worden zijn uithalen langer.
Het uitrekken van de melodielijnen, gecombineerd met Takase's clusters die meer en meer een stromende reeks gaan vormen, zorgt ervoor dat de piano's in elkaar overlopen. Het resultaat is een zinderende climax die besloten wordt met een verrassend eensgezind slot, waarbij de twee elkaar lijken te vinden in een compromis: een glijdende lijn die uitloopt op snel afwisselende clusters.
Meer over Aki Takase & Alexander von Schlippenbach
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
