In 1992 geven drie jonge jazzmuzikanten geven al hun zekerheden van werk, toekomst en inkomen op om de muziek te kunnen maken die ze willen maken. Hun muzikale omgeving zit die artistieke ambities niet zitten en de drie zoeken steun in Centraal Afrika en later in India. Geleidelijk aan blijkt hun project niet alleen levensvatbaar, het slaat zelfs aan ver buiten de grenzen van de jazz. De hoofdstedelijke opera gaat voor de bijl en de stoet gastmuzikanten wordt eindeloos. Dit is geen overzees voorbeeld van een
american dream uit de buitenwijken van New York, maar het objectieve verhaal van Aka Moon uit Brussel, het trio van saxofonist Fabrizio Cassol, bassist Michel Hatzigeorgiou en drummer Stéphane Galland. Hun muziek wordt gekenmerkt door een geweldige vitaliteit die de optelsom is van een compromisloze complexiteit, een bereidheid om verschillende muzikale culturen grondig te onderzoeken en een grote speelruimte voor improvisatie. Bij Aka Moon krijgen Afrikaanse polyritmiek, de lang uitgesponnen Indische lyriek, scratchgeluiden, hedendaagse klassieke muziek en Zuiderse klanken hun plaats. In 1997 viert de band haar vijftienjarig bestaan. Niet slecht voor een groep waar velen anderhalf decennium geleden de relevantie niet van inzagen.
Over de audio
'Aka Dance' werd opgenomen in juli 1992 en laat Aka Moon horen in het beginstadium toen er van muzikale gasten nog geen sprake was. Deze kleinst mogelijke bezetting van de band levert een maximale ruimte voor improvisatie op, iets waar vooral Fabrizio Cassol van profiteert.
Onder en met hem kolken bas en drums: nu eens donderend tribaal, dan weer messcherp met overal hoeken en kanten. Dit wervelende samenspel wordt afgewerkt door de complexe relatie tussen bas en saxofoon. Zonder enige hint switchen de twee van haarjuist gelijkgespeelde riffs naar onafhankelijk contrapunt, waarmee de trend voor de vijftien volgende jaren Aka Moon gezet werd.
Meer over Aka Moon (1992)
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
